Do tego stopnia traktować widzów jak kompletnych idiotów to jest już bezczelność. Tak absurdalnie leniwej pracy nad scenariuszem to dawno nie widziałem. Dwa z wielu absurdów tego filmu niech wystarczą za recenzję:

- śmiertelne skażenie powietrza w wyniku spotkania z różową chmurą, od której chroni ludzi... zamknięcie okna. Natomiast wyjście na zewnątrz nawet w skafandrach lub maskach gazowych jest kompletnie niemożliwe. Jak wiadomo powietrze w mieszkaniu to zupełnie inne powietrze niż to za oknem.

Ale nawet jeśli tę chmurę traktować jako metaforę (nie wiem czego?) to:

- CAŁA ludzkość jest na KILKANAŚCIE lat zamknięta w domu (bez możliwości wyjścia nawet na balkon). Natomiast na całe szczęście nikomu nie brakuje: jedzenia, wody, prądu, nowych ubrań, środków czystości i wielu innych. Dodam, że akcja filmu zaczyna się we współczesności i na planecie Ziemia. Sam wpływ na ludzką psychikę tej kilkunastoletniej kwarantanny domowej świadczy już o kompletnej bezmyślności twórców. Pomijam już takie szczegóły jak czyściutki balkon i okna po ponad dekadzie bez ich mycia.

Film podobno powstał przed pandemią, ale ponieważ ona nastąpiła, to trzeba było go nie pokazywać ludziom, współcześnie to jest zwyczajnie żenujące. Sam spędziłem rok temu 30 dni na izolacji w domu z możliwością wyjścia jedynie na balkon. I zapewniam autorkę filmu, że ludzie po 10-12 latach w takim zamknięciu, bez możliwości choćby otwarcia okna, przypominaliby bardziej bohaterów filmu "Noc przez 12 lat" niż parę z brazylijskiej telenoweli.