Gdy "Raport Mniejszości" był jeszcze w fazie produkcji, wiedząc, że reżyseruje go Spielberg, pomyślałem sobie, że jaki ten film nie będzie, to przynajmniej jedyna rzecz jaka z pewnością zostanie spartaczona to muzyka, rzecz jasna jak zwykle skomponowana przez nadwornego grajka "wiecznego chłopca" Hollywood. Niestety moje przypuszczenia jak najbardziej się sprawdziły albowiem Williams jak zwykle zaserwował nam beznadziejną muzykę, która niewiele odbiega od poziomu tej z "Gwiezdnych Wojen" czy "Indiany Jonesa". No bo jak inaczej nazwać tradycyjnie rozwichrzoną i chaotyczną orkiestrę, która wydaje się graną muzykę tworzyć "na gorąco", bowiem zagubionemu w tym wszystkim Williamsowi pomieszały się kartki z nutami, a ręką ścierpła mu od ciągłego wymachiwania batutą w rytm wyświechtanych standardów kompozycyjnych. Być może również ów przeklęte trąbki w końcu rzuciły mu się na słuch i biedak nie wie co począć, gdy jego anachroniczny styl muzyczny niepodzielnie kojarzący się z epoką romantyzmu, już dawno zapadł się pod grubą warstwą kurzu.
Wydaje mi się, że podstawą właściwego odbioru filmu z gatunku mrocznego i pesymistycznego SF jest nade wszystko muzyka, która pieszcząc nasze zmysły nastrojowym brzmieniem powoduje, że filmowa rzeczywistość staje się rzeczywistością muzyki, której słuchamy. Zafascynowani najcudowniejszą ścieżką dźwiękową do filmu SF jaka kiedykolwiek pieściła moje uszy, nakręconego też na podstawie prozy Dicka wiedzą o czym mówię. A twierdzenie, że jest inaczej, jest przynajmniej nietaktem.