Film opowiada o życiu robotnic Krośnieńskich Zakładów Przemysłu Lniarskiego. Przedstawia ich codzienne obowiązki i problemy.

Zanim Andrzej Chodakowski i Andrzej Zajączkowski nakręcą w sierpniu 1980 roku najważniejszy dokument początku dekady, pełnometrażowych "Robotników ’80", w lutym Irena Kamieńska realizuje w Krośnieńskich Zakładach Przemysłu Lniarskiego wstrząsający film o pracujących tam tkaczkach. Oglądamy świat niczym z XIX-wiecznej manufaktury: wśród kurzu i hałasu, przy ciężkich tkackich maszynach stoją robotnice. Spoglądamy na zmęczone, przedwcześnie postarzałe twarze. W obskurnej szatni przegryzają pajdy chleba i rozmawiają o swej beznadziejnej sytuacji. Mówią, że coraz trudniej oddychać w chmurach pyłu i że na nic się tu zdają wadliwe maski, a kierownictwo fabryki ignoruje ich skargi na wciąż pogarszające się warunki pracy. Kobiety muszą chodzić w ciężkich, niewygodnych drewniakach, bo takie są przepisy. Nie mają wolnych sobót i jakiejkolwiek szansy na poprawę egzystencji... Szare zgarbione sylwetki z chustkami na głowach, zniszczone dłonie, pokryte żylakami nogi. Kamera Pakulskiego skrzętnie notuje wymowne szczegóły. Smutne twarze żują w milczeniu chleb, popijając herbatą ze słoików, podczas chwili wytchnienia. W tym bolesnym milczeniu powoli dojrzewa bunt... Do sierpnia 1980 roku pozostało jeszcze sześć miesięcy. Ostatnie ujęcie – świecące w mroku nocy okna starej fabryki – przywołuje z pamięci podobne z "Ziemi obiecanej" Andrzeja Wajdy. Czym różni się życie łódzkich proletariuszy, pokazane w filmowej adaptacji prozy Reymonta, od tego z początku lat 80. XX wieku? Ukryte w filmowych obrazach prowokacyjne pytanie dokumentalistki nie wydawało się bezzasadne...