Nie rozumiem głównej bohaterki. Jak na podstawie nie potwierdzonych konkretnymi dowodami zarzutów można nagle stracić zaufanie do kogoś, z kim szło się przez życie kilkadziesiąt lat, w kim zawsze miało się oparcie. Nagle pojawia się informacja, że jej mąż był agentem UB. Ona ogląda notatkę, która niby stanowi dowód, ale pismo nie należy do jej męża. Mimo to już mu nie ufa i dalej go podejrzewa. Wspólnie przeżyte lata nie mają już znaczenia. Tego nie rozumiem. Pogłoski, półprawdy i poszlaki stają się cenniejsze niż ktoś, kto przez lata był, a przynajmniej powinien być najbliższą osobą na świecie, której zawsze można ufać. Czy jej mąż był agentem? Nie wiem. Brakuje jednoznacznych dowodów. Notatka została sporządzona przez kogoś innego, czyli on komuś ją podyktował bądź zgłosił zapotrzebowanie na garnitur czy też materiał na garnitur (tego nie pamiętam) albo ktoś z jego otoczenia pracował dla UB i tę notatkę napisał. Ktoś z ich znajomych też wspaniale się zachował, bo przyniósł taśmę z wywiadem, gdzie pojawia się oskarżenie o domniemanej współpracy męża bohaterki z UB, ale ten ktoś nie miał odwagi cywilnej przyznać się, że przyniósł tę taśmę. Tylko podrzucił ją po cichu jako jeden z urodzinowych prezentów. Dla mnie to raczej film o nieufności i o próbie, której ten związek zdecydowanie nie przetrwał. Okazało się, że relacje między nimi wcale nie były aż tak głębokie i już wcześniej musiało tam być coś nie tak.