Samotni to dziwny. w opowiedzianej historii jest wiele życiowej prawdy, ale jakby zbyt oczywistej, zbyt "plytkiej". Najwiękze wrażenie zrobił na mnie wątek Ondrieja - nie tylko gwiazdy filmowe maja swoich psychopatow.;) on w ogóle chyba był najszczesliwszym z tych wszystkich ludzi - bo mial jakis cel w zyciu, nie istotne iż nie był wzniosły, że bylo nim tylko urzeczywistnienie chorych marzeń i obsesji;
samotność jak sie okazuje to choroba naszego wieku, nie jest nią nie aids czy rak...jak powiedzial Heidegger bodajże "czlowiek wspolistnieje z innymi w poczuciu samotnosci", to dziwne ze tak trudno dotrzec do drugiego czlowieka, ze w zasadzie jest
to niemozliwe, a "zwiazek" (zapomnialam ich imiona ale tej rudej i innych) stwarza tylko pozorne uczucie bliskosci, bo tak naprawde czlowiek zawsze bedzie sam. sam zagubiony w swiecie, ktorego do konca nie rozumie, gdyż tlumaczy sobie pewne dramatyczne zdarzenia jako "znak", chce w jakis rozpaczliwy sposob odnalezc sens funkcjonowania swiata i jego najwazniejszego mieszkanca;
Ogólnie film polecam, zwłaszcza że jest taki bezpretensjonalny, oryginalny i nie próbujący kopiować amerykańskich matryc.