To je Dubrownik??

mówimy o plenerach Samotnych czy o mojej fotce?

Ten tekst mi utkwił z filmu jak najarany Jakub do kierowcy taksówki wyskoczył z zapytaniem to je Dubrovnik??
Nie wspominam tekstu o bólu i tym kawałku który zostaje u drugiej osoby po rozstaniu
Za każdym razem, gdy się z kimś rozstajesz, zostawiasz u tego kogoś kawałek swojej duszy.
A ten ból... to jest brak tego kawałka.
Boli, bo jest u kogoś innego.
Ten kawałek kiedyś wróci, ale to trwa długo.
Czasem widzę te kawałki na różnych ludziach jako takie małe niebieskie światełka.
Kawałki dusz ludzi, którzy cię kiedyś kochali i już nie kochają.
Mogą to też być nadzieje, które pokładali w tobie twoi rodzice.
To jest taki drugi rodzaj.
Wszyscy mamy na sobie takie światełka.

dokladnie! ten tekst wymiata! niby film o wariatach, pogrzana czeska komedia, ale nawet tu mozna znalezc cos cennego i madrego. wlasnie za to uwielbiam ten film ;)

Mnie film raczej skłonił do smutnawych przemyśleń. Jedyną względnie zadowoloną postacią, jest wiecznie upalony Jakub. Jak na fana zielska przystało, ma swoje błyskotliwe momenty i zdaje się patrzeć nieco wyżej, niż reszta. Ale, jak widać, podstawowych kwestii nie ogarnia. Pozytywne skojarzenia budzi u mnie także Vesna. Wygląda na to, że jedynie ucieczka od rzeczywistości daje jako takie ukojenie. W przypadku neurochirurga, to nie wiem, czy jego połowica jest żałosna, czy dojrzalsza od reszty bohaterów. Co do filmującego wszystko faceta, to fajnie został ukazany pseudonihilizm i cynizm - chęć zdystansowania się od całego zagłębia uczuciowego może mieć nieciekawe skutki.
Słowem samo życie i oceniam wysoko.