Przyznam szczerze, że za półtorej godziny z filmem Abbasa Kiarostamiego nagrodzonego Złotą Palmą Cannes spodziewałem się otrzymać coś więcej. Film bardzo pięknie ukazuje radość z życia i namawia do cieszenia się prostymi przyjemnościami. Ma jednak sporo wad. Pierwsza jaka rzuciła mi się w oczy to kiepskie dialogi. Jak dla mnie są zbyt naturalne i absolutnie niefilmowe. Świetnie nakreślają sytuacje ale dzięki nim nie jesteśmy w stanie poznać bohaterów. Może nawet i dobrze bo większość z nich jest pozornie skomplikowana tak naprawdę jednak służy tylko do tego aby odmówić panu Badiiemu. Z czego zresztą wynika trochę nierealny obraz młodych irańczyków dla których zakopanie martwego faceta ziemią za pieniądze jest czymś czego absolutnie się nie podejmą. Naprawdę szlachetnie. Tak więc pierwsza połowa filmu przebiega w atmosferze rozmów o niczym (70% czasu dialogów) i nieudanych prób głównego bohatera. Reżyserowi chyba brakuje trochę wyczucia długości scen. Na początku sceny jazdy samochodem mogą być miłym czasem na refleksje, niestety w miarę oglądania nużą coraz mocniej. Na szczęście później pojawia się Pan Bagheri, który nie dość, że jest postacią skomplikowaną i ciekawą to dobrze mówi i zdecydowanie ożywia ten film. Jego monolog wpływa nie tylko na głównego bohatera ale również na widza i sprawia, że ta produkcja spełnia role opowieści o pięknie egzystencji. Największym plusem tego obrazu jednak jest to co z kamerą wyprawia Homayun Payvar. Jego zdjęcia nie dość, że piękne i pejzażowe to idealnie wkomponowują się w atmosferę rozmów. I za to przynajmniej 2 punkty, ogółem 7/10.