nie tylko najwierniejsza ekranizacja lema, jaka powstała (co nie było trudne, jeśli przypomnieć sobie inne filmy na podstawie jego tekstów), ale też jeden z najlepszych filmów wszech czasów - oczywiście moim skromnym zdaniem. ci, którzy zarzucają produkcji soderbergha płyciznę, bardzo się mylą. paradoks polega na tym, że reżyser zmieniając pewne wątki (a nawet nazwiska bohaterów, co już naprawdę mało istotne - ale i do tego przyczepiali się małostkowi kinomani) i dodając inne, zachował główną filozofię lema - istota człowieczeństwa (co to znaczy być człowiekiem? kto jest nim naprawdę?), ograniczenia człowieka, który tak chełpi się swoimi osiągnięciami, a nie potrafi nawiązać kontaktu z obcą, nieznaną i najpewniej wyższą formą istnienia oraz, choć może zabrzmi to banalnie - miłość. to wszystko zostało zachowane w tym filmie, ale w sposób subtelny, zakamuflowany, przeznaczony dla odbiorcy wrażliwego i potrafiącego odnaleźć się w stonowanym, metafizycznym rytmie "solaris". jest on przeznaczony dla nielicznych. podobał się może 3-4 osobom, które znam. nic dziwnego - wybuchów, pościgów i strzelanin się tu nie uświadczy. nastrój, atmosfera, muzyka i psychologiczna prawda bohaterów - to jest w "solaris" najważniejsze. nic dziwnego, że film ma tak niewielu zwolenników. ale nie szkodzi. "blade runnera" też ignorowano w pierwszych latach istnienia, a teraz chyba wiadomo jaki ten film ma status? "solaris" to wielkie, poruszające dzieło, które mogę oglądać bez końca, choć znam je na pamięć. polecam, ale podkreślam - nie każdy się w to wczuje.