Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością Theodoros Angelopoulosa.
W skrócie można powiedzieć, że film opowiada o sentymentalnej podróży reżysera w poszukiwaniu trzech szpul z filmem Braci Mankis. Podczas niej widzimy przerażający obraz Półwyspu Bałkańskiego, krajobraz po wojnie jest porażający, zarówno jeżeli chodzi o wygląd miast, wsi, i ludzi. Poznajemy historie reżysera, momentami rzeczywistość miesza się z fantazja i wspomnieniami z dzieciństwa(na pierwszy rzut oka film przypomina Nostalgie „Tarkowskiego”). Film jest niezwykle oniryczny i melancholijny
Spojrzenie Odyseusza to wizualny majstersztyk. Kapitalne zdjęcia, nadające mroczności i potęgujące uczucie smutku i beznadziejności. Przez większość filmu jest mgła. Kilka scen które zapadają w pamięć( wjazd do Albanii- początek filmu, podróż na promie z posągiem Lenina). Mocną stroną jest muzyka, podkreślająca klimat filmu. Najbardziej w tym filmie zaskoczył mnie Harley Kitel, zagrał jakże inna role, od tych które widziałem wcześniej. Przyzwyczaiłem się do wizerunku-mężczyzny twardziela, który ma przymioty silnej osobowości. W filmie jest sentymentalna postacią, która nie boi się okazywać uczuć(tęsknoty, smutku, rozpaczy). Jest to według mnie jego najlepsza rola(co najmniej na poziomie filmu „Fortepian” i „Zły porucznik”).
Film w połowie zaczyna trochę nużyć, ale gdy bohater dojeżdża do Sarajewa nie sposób oderwać wzroku. Sarajewo po wojnie zrobiło na mnie ogromne wrażenie(jeżeli ktoś interesuje się konfliktem bałkańskim powinien zobaczyć te fragment- niezwykłe). Miałem problemy z interpretacją niektórych rzeczy i do końca nie wiem czy dobrze zrozumiałem pewne sprawy, niemniej jednak ten film dostarcza ogromnych wrażeń estetycznych i duchowych.
Co najbardziej zapamiętam? Przede wszystkim zdjęcia Półwyspu Bałkańskiego po wojnie( zdjęcia robią ogromne wrażenie) i Harveya Keitela który zagrał jakże nietypową dla siebie rolę. Podsumowując rewelacja 9/10. Z niecierpliwością czekam na kolejne filmy Theodoros Angelopoulosa.