To bardzo przygnębiający, mroczny film, w którym - wbrew pozorom i azjatyckiej tradycji - niemal wszystko da się złożyć do kupy po pierwszym seansie. Tyle że wymaga to uruchomienia większej liczby szarych komórek, niż zwykle.

Otóż - przypomnę, że mówimy o spoilerze - psychopatka była normalną kobietą. Do czasu, aż jej przyjaciółka, córka szamanki widząca nie tylko nasz świat, ale i duchów, objaśniła jej, czemu ta się boi ciemności, ciasnych miejsc, etc. (konkretnie - wychodzi na to, że w dzieciństwie wpadła z matką do studni i przeżyła tylko dlatego, że skonsumowała mamusię). Wyjaśnienie lęków na tyle mocno wstrząsnęło kobietą, że... I tu się zaczyna część, której nie mogę złożyć do kupy. Otóż obie kobiety były przyjaciółkami, i obie miały małe dzieci. Ale dziecko kobiety wyjaśniającej przeszłość kiedyś straciło życie. Kiedy? W jaki sposób? Tego nie wiadomo. W każdym razie kobieta, która ześwirowała, widywała swoje dziecko, ale równocześnie i NIEŻYJĄCE, należące do przyjaciółki. Próbowała się pozbyć natrętnego, widmowego bachora, tyle że wyrzuciła przypadkiem swojego dzieciaka.

I teraz - jako że zdarzenie miało miejsce przed paru laty (jest to wspomniane na początku procesu, że sprawa jest wznawiana po dłuższej przerwie) - obie martwe dziewczynki, już podrosłe ździebko, widuje bohater. Tutaj powstają dwa irytujące pytania:

1. Dlaczego trąbiono w mediach, że w metrze znaleziono dwie martwe dziewczynki, skoro teoretycznie i tak były one duchami...?
2. Dlaczego duchy dziewczynek przyczepiły się akurat do bohatera? Czy miał z nimi jakiś związek? Czemu w ogóle mógł widzieć duchy?

Film początkowo wygląda na - niesłychanie elegancko nakręcony - film obyczajowy z elementem nadprzyrodzonym, ale pod koniec robi się niewypowiedzianie wręcz mroczny i przygnębiający. No i w paru scenach do bólu realistyczny (kwestia dzieciństwa bohatera). W efekcie - jak dla mnie 8/10