Na początku wszystko gra. Jest klimat, jest sucha Australia, są króliki, ale nie ma kangurów, węży, pająków, skorpionów i dziobaków. Byłoby 10/10, ale brak kangurów to -1 w ocenie, brak pająków to -1, brak skorpionów to -1 i brak dziobaków to -1. Ile zostaje?
Jest za to policjant z dużego miasta i policjant z małego miasta. Są retrospekcje. Wreszcie jest to na co wszyscy czekają czyli śledztwo.
W toku śledztwa przewija się kilku podejrzanych. Trochę naciągane są te poszlaki, ale przeskakujemy dalej. W końcu okazuje się, że bestialskiej zbrodni dopuścił się poczciwy dyrektor szkoły, uzależniony od hazardu, mający długi, bla bla bla, nieistotne.
I tu już się nic kupy nie trzyma. Sprawa została zamknięty i opisana jako rozszerzone samobójstwo. Sęk w tym, że naboje się nie zgadzają, mąż zginął jako pierwszy, poczciwy nauczyciel nie był mistrzem zacierania śladów i nie robił wszystkiego w gumowych rękawiczkach i skórzanych pokrowcach na buty, no i przed zabiciem pierwszej ofiary trzepnął ją dwa razy kamieniem w potylicę.
Szkoda, bo było tu trochę dobrego, ale bezmyślny scenariusz (przynajmniej jeśli chodzi o najistotniejszy wątek fabularny) pogrzebał filmik w kurzu australijskiego interioru.