Adopcja nie zmienia postaci rzeczy , synek z tatusiem dwa lata , na dokładkę wszystko wiedząca córka Cała trójka okrutnie podła wobec wobec głównej bohaterki

Zmienia i to dużo. Zupełnie inna percepcja odbioru tej relacji. Natomiast rzeczone okrucieństwo to clou tego filmu, bez którego by nie istniał.

I to pod płaszczykiem "dla jej dobra", bo wiedzieli, że ma kruchą psychikę (chociaż widz o próbie samobójczej dowiaduje się później, ale nie możność posiadania rodzonych dzieci jest w domyśle od początku).

To opis festiwalowy, w takie nie można nawet ingerować. I zgadzam się z przedmówcą, że fakt o adopcji niewiele zmienia.

Zmienia.

Aczkolwiek patrząc na kolor skóry można było i bez opisu nad tym się zastanowić. Ponadto sam scenariusz nie jest zagadkowy i łatwo połączyć fakty.

Otóż to - można się było zastanowić z racji na kolor skóry córki. Natomiast można również wnioskować, że dzieci niekoniecznie muszą być wspólne, tylko z poprzednich związków. Adopcja to akurat ostatnia rzecz jaka przyszła mi do głowy.

Ja jestem z tych osób, co przeczytały opis (nie tu co prawda), więc ciężko mi się przestawić od tej wiedzy. Nadal - to jednak przeciętny film, oparty o to "zaskoczenie" w finale, ale niestety mniej działający na poziomie psychologii i nie poruszył mnie w żaden sposób.

Ale my nie mówimy tutaj czy film jest dobry, zły czy przeciętny...Nie interesuje mnie jak wpłynął na kogoś i w jakim stopniu poruszył. Rozmawiamy o jego opisie, który zbyt dużo wyjawia.