Choćby ze względu na nieprawdopodobnie piękne zdjęcia. Kilka stop-klatek z tego filmu jest do tej pory rozpoznawanych i sprzedawanych jako jedne z najlepszych zdjęć Dietrich. Uczniowie szkół filmowych, studiują film jako niedościgniony wzór gry światłem i cieniem. Film się zestarzał, owszem tyle, że w odróżnieniu od poprzednika (poprzedniczki) ja nie uważam go za nużący. Wręcz przeciwnie. Film ma zawrotne tempo. Gdyby ten film zrealizować na współczesną nutę to musiałby być dłuższy o parę godzin. W SE nikt się nie rozdrabnia - jeden gest ochroni kobietę przed samobójstwem, jedno zdanie zmieni nastawienie bohaterów a jedno spojrzenie Marleny uwiedzie mężczyznę. Być może trochę to naiwne ale kiedy się uwzględni, że film powstał we wczesnych latach trzydziestych to nie pozostaje nam nic innego jak ulec urokowi tej specyficznej narracji. Mało tego - być może uda nam się dostrzec, że mamy do czynienia z dziełem nowoczesnym jak na tamte czasy.
Nie pozostaje nic innego jak ulec urokowi pięknych zdjęć, orientalnego klimatu Chin za czasów wojny domowej i samej Dietrich, która może nie jest genialną aktorką ale pokazać potrafiła się zawsze doskonale (co tu dużo gadać wygląda genialnie). Plus subtelny humor i wspomniana przeze mnie narracja, ciągle jeszcze jedną nogą w epoce niemego kina.