Niewątpliwie to jeden z najlepszych filmów polskich po 1989 roku. Właściwie jedyny, który stara się na serio zmierzyć z demonami PRl-u.
Filmowi może brak rozmachu scenograficznego i inscenizacyjnego ale takie mamy warunki finansowe polskiego kina. Prosiłoby się pokazać codzienne kolejki, ponure ulice.
Jest za to dramat moralny. Przesłanie filmu jest rzeczywiście piękne. Kto raz poszedł na kompromis moralny ten ....
No właśnie, pójdzie już zawsze ... ? Jednych jednak jak Piotra
( Frycz ) zmusza do tego sytuacja a inni idą na kompromisy moralne z własnej woli ordynator ( Kołbasiuk ). Nawet nie czując dyskonfortu moralnego. Czyż dziś nie zbyt wielu ludzi po czasach PRL-u zapomniało czym jest ów dyskomfort !