Christopher Nolan znowu sięgnął po swoją ulubioną zabawkę – czas. Tenet to ambitne, spektakularne kino science fiction, które próbuje połączyć dynamiczny thriller szpiegowski z eksperymentami fizycznymi rodem z wykładu z termodynamiki. Niestety, choć forma imponuje, treść i emocje pozostają w cieniu.

Fabuła opiera się na koncepcji „inwersji czasu” – techniki pozwalającej odwracać bieg zdarzeń. Główny bohater (John David Washington), znany jedynie jako Protagonista, zostaje wplątany w tajną misję ratowania świata przed zagładą, a w tym wszystkim towarzyszy mu Neil (Robert Pattinson), który – jak to u Nolana bywa – nie jest tym, kim się początkowo wydaje.

Pod względem realizacyjnym Tenet to absolutna czołówka – znakomite zdjęcia, imponujące efekty specjalne i intensywna ścieżka dźwiękowa Ludwiga Göranssona nadają filmowi tempo i charakter. Nolan z typową dla siebie precyzją buduje złożone sekwencje, w których akcja toczy się jednocześnie w przód i wstecz. Problem w tym, że całość przypomina momentami bardziej pokaz sztuczek niż film z pełnokrwistymi bohaterami.

Dialogi są suche, emocjonalna stawka płaska, a widz zamiast przeżywać historię – analizuje ją jak zadanie matematyczne. John David Washington jest charyzmatyczny, ale jego postać nie ma głębi. Elizabeth Debicki próbuje nadać filmowi ludzki wymiar, ale jej wątek wydaje się doklejony do wielkiej machiny intrygi. Kenneth Branagh jako główny antagonista wypada teatralnie i przerysowanie.

Tenet to film, który zachwyca formą, ale zawodzi jako całość. Nolan stworzył skomplikowaną łamigłówkę, której układanie daje satysfakcję tylko nielicznym. Reszta widzów może poczuć się zmęczona, zdezorientowana – i raczej emocjonalnie obojętna.