Film iście alegoryczny, gdzie obraz stanowi podstawę, a muzyka, pozornie zepchnięta na dalszy plan, poprzez powtarzalność jednolitego motywu jest bardziej zauważalna, niemal namacalna.

Nikogo nie powinno zaskakiwać, iż jedną ze scen, które ujęły mnie najbardziej była scena w złotej sali. Świetne prowadzenie kamery, i oczywiście sam porypany pomysł, hipnotyzują. Zobrazowanie pierwotnych instynktów zachowawczych, które jeszcze nie zdążyły się gdzieś zgubić w ciągu trwania ewolucji, i rzecz jasna mentalności tłumu. Myślę, że tę scenę można porównać do sytuacji, gdy mężczyzna z zespołem Touretta (jeśli dobrze pamiętam) wzbudza niemałą konsternację podczas wywiadu, poprzez swoje odruchy, sporej grupie ludzi wyraźnie przeszkadzały. Wtedy pewien mężczyzna z przodu powiedział coś na wzór "trochę więcej tolerancji, on nad tym nie panuje". Towarzystwo oczywiście się poddało, wystarczyła jedna, jedna reakcja - oto i prosty przykład mentalności tłumu.
Identyczna sytuacja miała miejsce w złotej sali - marazm i strach jako reakcje dominujące i naturalne, a następnie jedna reakcja jednego człowieka, który rzucił się na kolesia (z braku lepszego słowa), a potem następuje reakcja łańcuchowa, kolejny facet i kolejny, jakaś kobieta i... cała sala. Oczywiście niesamowite, nagłe ujęcie foliowego worka na ulicy - kilkusekundowe, paraliżujące. Nie da się pominąć faktu, iż sprawa się nie rozniosła. Zasada solidaryzmu podsycanego strachem i "po prostu nie mówmy o tym więcej".
Zmierzam do pytania: kiedy jesteśmy za mało tolerancyjni, a kiedy z bardzo?