Pech. Pech i to ogromny - to właśnie spotkało twórców tego filmu, których ukończone, całkiem nowatorskie w pomyśle dzieło, znalazło się w szerokiej dystrybucji miesiąc po innym filmie opartym na tym nowatorskim pomyśle, lecz także ozdobionym nowatorską formą. Taki oto niefart spowodował, że "Trzynaste piętro" zostało nieomal zapomniane, a ten drugi film zbierał laury niemal wszędzie, gdzie tylko mógł.

Największym atutem filmu jest jego pomysł, czyli ukazanie dwóch światów - sztucznego i realnego, które praktycznie się od siebie nie różnią. Ta idea prowokuje pytania na ile rzeczy nierealne są realne, które to fabuła dodatkowo wykorzystuje i podsyca. Pretekstem do tych rozważań jest zaś kryminalna zagadka w stylu noir, z którą może mieć coś wspólnego pewna piękna młoda dama, która pojawia się znikąd niczym prawdziwa famme fatale.

Jeśli zaś chodzi o wady to ja żadnych się nie doszukałem. Jedynym moim zarzutem wobec filmu jest to, że ten obraz jest dobry, ale nie jest lepszy, albo chociaż charakterystyczny. Nie zapamiętam z niego muzyki, zdjęć, cytatów, ani też postaci, prawdopodobnie niczego.

Osobiście ten film polecam miłośnikom SF, a zwłaszcza tej w spokojniejszym klimacie ("Gattaca") oraz miłośnikom stylu lat '30, który w fantastyce rzadko się pojawia.