Wiele emocji zrodził we mnie ten film. Sprzecznych. Relacja homoseksualnego mężczyzny z jego...żoną. Czy to w kraju arabskim, czy w Polsce, gej wciąż musi się ukrywać, udawać kogoś innego. Przykre, że geje są do tego zmuszeni, jednocześnie przykro mi, że tak często żenią się z kobietami... Zapewne wynika to z  niezaspokojonych potrzeb, lub ,co gorsze, z potrzeby zaspokojenia potrzeb społeczności, w krórej żyją.
  Jednak czy związek geja z kobietą może zaspokoić te potrzeby? Jego, i jej? O tym jest ten film, moim zdaniem, i o czymś więcej.

Taka relacja zawsze jest krzywdząca, dla kobiety. 
Ten film ukazuje wspaniałą relację głównych bohaterów. Ona jest świadoma preferencji męża, chce dla niego tego, co najlepsze. Wiedząc, że umiera, stara się, aby mąż zbliżył się do współpracownika. Chce, aby był szczęśliwy. On, z kolei,  stara się zaspokoić jej potrzeby, nawet seksualne. Troszczy się o nią, co jednak podszyte jest poczuciem winy, w dużym stopniu.

 Osobiście nie spotkałam nigdy faceta heteroseksualnego, który okazałby tyle troski i czułości, co główny bohater swojej żonie :-) Relacje międzyludzkie mogą być skomplikowane, to prawda.

 Jednak zastanawia mnie to czy choroba żony to sprawiła? Czy można tu się cieszyć z niezwykłej, głębokiej relacji tych dwojga, czy jej charakter był taki sam, zanim dowiedzieli się, że ona jest śmiertelnie chora?

A co byłoby, gdyby ona nie zachorowała? Hm, pewnie w ciszy znosiłaby jego wyprawy do publicznej łaźni...i zadowalałaby się tym, co homoseksualny mąż jest w stanie jej zaoferować, jak zwykle robią kobiety.. a może nie?  To, co gł. bohater daje swojej żonie, jest  cudowne, ok. Miło byłoboby uwierzyć, że to wystarczy.