Darjusz Gajewski- jeden z polskich, młodych reżyserów zapytany czy widzi punkty zbierzne między muzyka i filmem odpowiedział: "Muzyki nie trzeba tłumaczyć na obce jezyki. Film wciąż potrzebuje list dialogowych. Muzyka jest jak wiart. Film jest tylko wiatrakiem. Czasem, bardzo rzadko, udaj się zrobić FILM, KTÓRY JEST MUZYKĄ." Jakże pasuje to do filmu Tonego Gatifa pt. "Vengo". Przy rytmach flamenca, nie opuszczających nas od pierwszej sceny, zapominamy, że przyszliśmy oglądać film. Zapominamy co to jest akcja, nie zauważamy niedociągnięć w scenariuszu... Głównym bohaterem staje się muzyka, która wydaje się wypełniać całe życie andaluzyjskich cyganów, o których film zdaje się być. Wyraża ona uczucia i choć nie znam języka tamtejszych ludzi, a słowa piosenek nie były tłumaczone, dokładnie wiem co działo się w cygańskich sercach. Rozumiem rozpacz po śmierci Pepy, której dusza zdaje się grać w przycmentarnym drzewie... Rozumiem troskę o niepełnosprawnego chłopca, waśń dwuch rodów i chęć zemsty... Można powiedzieć, że drugiego bohatera gra tu śmierć, przed którą ludzie chcą uciec w muzykę... Pozwala ona zapomnieć choć na chwilę o swojej przeijalności, daje poczucie bezpieczeństwa.