Z mojego punktu widzenia, to jest film do obejrzenia, jedynie ze względu na niezwykłą siłę emocjonalną. Dwa równorzędne aspekty kwintesencji fabuły - motyw zemsty, wokół którego obracają się działania głównych bohaterów i motyw muzyki, która jest sposobem na wszystko - od zwykłej zabawy do wyrażenia najbardziej skomplikowanych emocji - mają w sobie niezwykły potencjał emocjonalny, który dzięki tej niezwykłej gromadzie Cyganów i Andaluzyjczyków na ekranie jest w pełni wykorzystany. Problem w tym, że tu chodzi tylko o emocje. Fabuła jest pretekstem, rzecz jasna, a muzyka w pewnym sensie jej substytutem. Tłumaczy wszystko, co widzimy na ekranie. Ja niestety mam problemy ze słuchaniem flamenco (no, może poza Egipcjanami i Las Cigalas :) , a punkt kulminacyjny mojej agonii miał miejsce podczas występu La Paquery...ale chwilę później umarł Caco i muzyka temu towarzysząca ukoiła moje bóle. ;)
Wniosek jest taki, że dla kogoś, kto flamenco nie strawi, film może okazać się potwornie męczący. Przypuszczam.
I jeszcze jedno - statyczne ujęcia na pewno pozwalają skupić się na przeżyciach bohaterów, ale przy tak dynamicznej i porywającej muzyce jak flamenco... Przyglądanie się przez 5 minut twarzy śpiewającej La Caity nie było wcale interesujące. A to nie twarze wyrażają uczucia towarzyszące flamenco. ;)