Film jest ponad skalą. Piękne zdjęcia i barwni bohaterowie. W świetny sposób pokazano, że wielkomiejski styl życia (głośno, szybko oraz wyścig szczurów za mamoną, sławą) nie jest do szczęścia potrzebny. Bardzo mi się spodobał wzajemny szacunek mieszkających tam ludzi. Wiele wyznań (grekokatolicy, rzymscy katolicy, buddyści, prawosławni, ateiści), wiele charakterów i sposobów bycia (m.in. pank), a jednak pokój i spokój. Nie wiem, na ile ten dokument oddaje realia, ale nie mam podstaw, aby sądzić, że mnie okłamano, więc mogę tylko stwierdzić, że ci ludzie są stokroć mądrzejsi od nas wszystkich. Nie chodzi mi o mądrość mierzoną papierem z uniwersytetu czy znajomością algebry, ale o mądrość życiową, tę najważniejszą. Wiedzą, jak żyć, po prostu. Zachodni świat ze swoim zgiełkiem, agresją i nieustannym prostowaniem ludzi ("wiem lepiej od ciebie, jak masz żyć") choćby opływał w luksusy i woził się najlepszymi samochodami nigdy nie pozna życia tak dobrze, jak ludzie z mentalnością tych z Nowicy. Na koniec chcę jeszcze zacytować słowa jednego z mieszkańców, pana Wasyla Michalaka (18. i 19. minuta filmu):

"Mam teraz 93 lata. Tero czwarty liczę, już w styczeń czasu, jak poszedł czwarty. Ale się czuję bardzo dobrze! O, pojem se, wypiję wina czasem, od czasu do czasu, zawsze niet! Ale wypiję, posiedzę na piecu, wygrzeję się i pójdę spać.

Ja mam jedną wiarę twardą: na głupstwo nie idę! O, teraz nasze święta są, to se świętuję w domu, bo gdzie pójdę? Nie pójdę nigdzie. A byli polskie święta, to ja tyż ich nie krytykuję, bo to wszystko jednakowo, czy nasze czy ich... Wszystko dla Boga! O!".

Lepiej się to słucha niż czyta, ale bardzo mi się te słowa spodobały, bije z nich ogromna mądrość i szacunek do innych ludzi. Cytat urwałem w połowie, bo nie zrozumiałem paru następnych słów, jeśli ktoś może, niech uzupełni.