Powiem szczerze, że nie lubię twórczości Agnieszki Holland – i w tym przypadku poszedłem tylko dlatego, żeby zweryfikować dość rozbieżne opinie. Ale nie żałuję – film okazał się o wiele lepszy, niż moje wyobrażenie oparte na komentarzach (w zasadzie to był jedyny film tej autorki, który mi się podobał). Poruszanie się w mrocznych kanałach przy skąpym oświetleniu dobrze oddawało realizm całej sytuacji, co dodatkowo podkreślone zostało naturalizmem różnych scen, wskazujących na to, że życie mimo krytycznych warunków toczyło się nadal na wielu płaszczyznach. Ponadto w takim stłoczeniu ludzi ujawniały się różne charaktery, potrzeby, sposoby reagowania.

Zdziwiły mnie trochę opinie wychodzących z kina ludzi, że film krzywdząco przedstawiał Polaków czy ludność Lwowa. Przecież on nie aspirował do przekrojowego, dokumentalnego ujęcia sytuacji – był tylko refleksem jakiegoś dłuższego epizodu, w którym brał udział człowiek z pogranicza świata baciarów i opryszków. Poza tym wśród trzech ukazanych nacji – polskiej, ukraińskiej i żydowskiej widać było bardzo różne postawy, wskazujące, że twórcy ujęli problem zła i cierpienia w sposób zupełnie ponadnarodowy. Film pobudzał do refleksji nad ludzkimi granicami – dokąd można wytrzymać presję strachu, cierpienia, fizycznego upodlenia, poczucia beznadziejności, czy obojętności. I w tej wymowie pytanie pozostaje bardzo aktualne również dzisiaj...