Taka współczesna baśń – opowieść o nowojorskim Kopciuszku, niewidoma Selena o słonecznej duszy żyje w świecie bez słońca, właściwie wegetuje jak zaniedbana roślinka, nigdy nie chodziła do szkoły, stanowi popychadło dla agresywnej matki prostytutki, a dziadek (nie ojciec, jak w opisie) alkoholik traktuje ją trochę jak domowe zwierzątko, które można pogłaskać, kiedy ma się dobry humor, można też burknąć, kiedy ma się zły...
Potrzeby Seleny nie są ważne, musi ona tylko wykonywać swe obowiązki, zajmować się domem, gotować, sprzątać, zarabiać na swoje utrzymanie nawlekaniem paciorków, dziewczyna nie wie nic o świecie, a jej egzystencja jest jedynie przebywaniem w stanie uśpienia ...
Pewnego dnia pojawia się książę – ma czarną skórę, jest dobrze sytuowany i wykształcony, jest też dobrym psychologiem i budzi Śpiącą Królewnę do życia – nie pocałunkiem, a okazaniem odrobiny (początkowo) dobroci i zainteresowania, przy nim Selena odkrywa świat, poznaje też miłość...
Watek miłosny jest poprowadzony wyjątkowo subtelnie i delikatnie, bohaterowie wzbudzają sympatię, widz im po prostu kibicuje i chce, by wszystko się udało, film pokazuje, jak może zmienić się szara rzeczywistość, kiedy ma się u boku przyjazną osobę i autentycznie wzrusza – na pewno duża w tym zasługa odtwórców głównych ról, Sidneya Poitiera, który jako Virgil Tibbs będzie przełamywał rasowe stereotypy oddając uderzenie w twarz białemu rasiście (In the Heat of the Night), jego Gordon wzbudza wyjątkowe zaufanie, jest opiekuńczy i ciepły i Elizabeth Hartman, która perfekcyjnie konstruuje swoją rolę, poczynając od operowania głosem, aż po doskonałe odtworzenie gestów i ruchów ociemniałej osoby zagubionej w nieprzyjaznym świecie ...