Pomimo,że cała akcja filmu toczy się w forcie to jest to dzieło niepożołniersku skomplikowane. Odzwierciedla smutek ludzi. Kobiet bez miłości i zainteresowania, którego pragną aż po obłęd. Mężczyzn pełnych honoru, niby siły, a w rzeczywistości słabych. Nawet najbardziej wydaje się łajdacki Morris po śmierci żony przeżywa kryzys i rozgrywając zakłamaną partię w karty tęskni do służącego Anacleto. Służącego Filipińczyka, który jest jedynym współodczuwającym w całej galerii. Nie potrafię zinterpretować relacji między szeregowcem a Brando - fetyszyści, podtekst homoseksualny oczywisty. Finał wydaje się ordynarny jak dla tak moim zdanie pokręconego filmu. Zabił szeregowca bo ten poszedł do sypialni żony, nie do niego. A on tylko patrzył /podglądacz/. Najważniejsza scena, to gdy Penderton w salonie wygłasza do siebie przemowę o nieprzystosowaniu szczęścia człowieka do tzw. normalności. Ten monolog warto sobie powtarzać częściej. Cały film raz na kilka lat.