Nie rozumiem jak można mówić o Klausie von Stauffenbergu jako o bohaterze, jeżeli był tylko zwykłym zdrajcą, do momentu samych sukcesów Hitlera obstawał przy nim, a po klęsce pod Stalingradem raptem mu się odmieniło. Przysięgał mu wiernosć do końca, był zwolennikiem faszyzmu, a Hitler rządził już od 1933 a nie raptem od 1943 roku. Większą wartość ma dla mnie 16 letni chłopiec z Hitlejugend walczący na ulicach Berlina do końca, bo wierzył chociaż w tą ideę do końca i był niej posłuszny, a nie człowiek, który przysiega wierność Hitlerowi a później mu podkłada bombę. Na początku filmu główny bohater mówi, że jest zniesmaczony zbrodniami SS, tylko w 1939 roku to Polaków akurat rostrzeliwał Wermacht, a nie SS (bo nie miało wtedy jeszcze takiej ważnej roli na froncie, jak na przykład w działaniach na froncie wschodnim, w okresie późniejszym). Zresztą po wojnie Wermacht został określony mianem armii zbrodniczej.
Chwała prawdziwym bohaterom, a takich w historii jest naprawdę dużo, a nie przebierańcom.