Jest to pierwszy film Skolimowskiego, który miałem okazję obejrzeć i jestem bardzo mile zaskoczony. Dobry obraz człowieka zagubionego, niezdolnego odnaleźć w sobie wartości, uciekającym przed samym sobą. Wielki plus dla konstrukcji pracującej na zaskakujące zakończenie. Po nim (zakończeniu) zdajemy sobie sprawę, że ten film jest bardziej metaforyczny niż moglibyśmy się spodziewać... Oglądać ten film to poczuć powiew starych polskich filmów, z szybkim tempem, szybkimi dialogami, z jazzem w tle. Już zabieram się za inne filmy Skolimowskiego. 8/10.