Wiadomo, nie ma filmów idealnych. Ten jest po prostu bardzo dobry. Momentami aktorsko i tekstowo banalny ale jako całość sensowny. Klimat narkotycznej prozy, wulgarnej, takiej podłej, brudnej, naładowanej nienawiścią ale i bezradnością, a przez to ludzkiej, autentycznej. Osoby szukające w tym filmie liniowości, elokwentnych podsumowań i nieziemskiego piękna chyba mylą życie z drogim butikiem. A jeśli już o pewnym uporządkowaniu fabuły mowa w tylu postach, to dla mnie kryje się ono właśnie w chaosie, oddającym zresztą stan umysłu poszczególnych postaci. Wystarczy tylko wczuć się w ten stan (tylko?). Myślę, że osoby oceniające nisko uporządkowanie historii za bardzo trzymają się filmowych schematów (i schematów w ogóle). Nie można zapominać, że "Wojna..." jest zrobiona w określonej konwencji - przerysowanej, wyolbrzymionej, odrealnionej. Ale to wszystko ma jakiś sens. Bardzo realny. Wystarczy przestać pałać nienawiścią tu i na innych forach dla anonimowych inteligentów i troszkę pokorniej spojrzeć na niedoskonałości. Nawet te filmowe.
Mocne strony filmu to moim zdaniem świetna realizacja obrazu i dźwięku, bardzo ciekawie odegrane postacie Silnego i Magdy, scenariusz i przekaz filmu (tylko pozornie chaotyczne)no i jego oryginalność. Słabe są natomiast niektóre dialogi (żywcem wyjęte z "dresiarskich" ekranizacji) i mimo wszystko odegranie postaci Naty Blokus (mizerne).