Po pierwszym seansie miałem wrażenie, że to wszystko jest nieco przegadane, przekrzyczane, obrzucone mięsem i choć ciekawe od strony aktorskiej i realizacyjnej to pozbawione sensu, zbyt chaotyczne. Ale po scenie na komisariacie, gdzie Masłowska "obala mit rzeczywistości" coś zaskoczyło. Wtedy postanowiłem obejrzeć film jeszcze raz. I tak film nabrał jakiegoś kształtu w mojej głowie. Zrobił bardzo dobre wrażenie jako całość. I choć scenariusz ociera się w paru miejscach o banał, a w zasadzie niektóre dialogi i padające w nich sformułowania to przecież nie ma filmów idealnych, bo niby po co. Ten w każdym razie jest ciekawym (smutnym) odzwierciedleniem życia i zasługuje na uwagę. Nie będę opisywał scen, które mają bardzo mocną wymowę, nie będę ekscytował się aktorskimi smaczkami. Jest tego trochę i wystarczy zaprosić do obejrzenia. Byle z dużą uwagą.

P.S. Drobiazg ale jednak rażący - plakat do filmu, niepotrzebne kopiowanie Trainspotting :(