też uważam ten film zarówno za jeden z najlepszych filmów Polańskiego, jeśli nie najlepszy, oraz genialne studium obłedu.

Przy pomocy skąpych środków artystycznych udało się w filmie pokazać, co dzieje się w głowie głównej bohaterki. Jej spojrzenie na rzekę, gdy przechodzi przez most... wyraźna, a jednocześnie nie wyrażona oczywistymi słowami chęć odebrania sobie życia. Z jednej strony chęć bycia z mężczyzną (np. gdy Carol dość lubieżnie poddaje się pieszczotom rąk wystających ze ściany, gdy zalotnie się maluje), a zdrugiej strony paraliżujący strach.

Byłam pod wrażeniem.