Po latach obejrzany znów, by sprawdzić jak zmieniło się moje postrzeganie (poszerzyła świadomość) - tym bardziej, że nie pamiętałam co się ostatecznie wydarzyło. Miałam jedynie wspomnienie, że kilkanaście lat temu zrobił na mnie ogromne wrażenie, dziś wrażenia nie ma. Jest spokój, a nawet lekkie znudzenie... (czerwona oleista farba nawet ze szklanego ekranu nie przypomina krwi) , poszczególne wątki tworzące fabułę momentami w kategorii trzeciogatunkowego filmu.

Niemniej zostawiam ocenę za próbę przedstawienia dysocjacji psychicznej po głębokiej i poważnej traumie (tragiczne wydarzenie związane ze stratą dzieci i żony, która była sprawcą). Mechanizmy obronne i całkowite wyparcie, które prowadzi do uruchomienia strategii przetrwania - alter ego - w trwaniu w iluzji, która utrzymuje przy życiu.... to częste zjawisko, nie zawsze jednak musi oznaczać rozwój choroby psychicznej.

"Jeśli mnie kiedykolwiek kochałaś, przestań mówić" - to zdanie jest genialne. Zarówno w kontekście przekazywanych werbalnie, destruktywnych wzorców (programów) przez matki swoim dzieciom, jak i typowego związku, w którym to mężczyzna milczy, a kobieta nie przestaje mówić... ;- )