Martin udowadnia,że doskonale czuje się w różnych gatunkach filmowych, jego thriller to idealna definicja gatunkowa. Stylowy, niosący ze sobą realną groźbę i lęk, autentycznie przerażający (można wręcz uznać film za horror psychologiczny), idealnie poprowadzony pod względem narracji i błyskotliwy, a zarazem chwytający za gardło jeśli chodzi o mylenie tropów i zwroty akcji. Inteligentny blockbuster, który jednak mógł pokusić się pod koniec o większą niejednoznaczność - twist w tym przypadku zadziałałby jeszcze lepiej. Gdyby okazało się,że nie do końca wiadomo czy to spisek zakrojony na niewyobrażalną skalę, czy też urojenia pacjenta. Trochę mnie boli,że zabrakło tego podwójnego blefu (takiego, który autentycznie sugeruje kilka możliwości analizy, a nie jednoznacznie skazuje bohatera na zabieg lobotomii, przez co widz podąża intuicyjnie za interpretacją wskazującą, że Teddy/Andrew jest pacjentem) , ale i tak film to znakomity przykład na wszechstronność Scorsese'a. Pytanie tylko dlaczego zawsze wraca do gatunków wyeksploatowanych przez niego samego - film gangsterski i biografia "od zera do bohatera"? Wyspa tajemnic to przecież jeden z jego najlepszych filmów i najlepszy thriller w ogóle. Więcej takiego martina, który nie boi się eksperymentów, mniej tego portretującego Amerykę i środowisko gangusów.

(Twist nie do końca rozwikłany, ale dlatego,że Martin stosuje go w sposób niejednoznaczny, chociaż asekurancki z jednej strony. Najpierw daje nam do zrozumienia,że Teddy to pacjent, a potem w ostatnich scenach poprzez jego bełkot każe twierdzić,że jednak może być inaczej. Nieco nieczytelne i troszkę chaotyczne - nie tak poukładane jak np. w Grze Finchera. Sprawia to,że jednak jestem za tezą jakoby zakończenie było jedno i Martin właśnie je pokazał. Nieczytelne są za to jego intencje, przypomina to nieco Lyncha i jego zagadki bez żadnej podpowiedzi. Nie kupuję takiego rodzaju twista, a raczej formy jego przedstawienia. Być może to moja wina, ale stawiam na Scorsese'a, że to jednak on popełnił gafę.)