Film naprawdę genialny. Wierzyłam od początku w to co widziałam na ekranie. Byłam ciekawa jak skończy się śledztwo a wszystkie absurdalne zachowania lekarzy tłumaczyłam sobie tym, że próbują zrobić z niego wariata. W scenie w latarni wątpiłam w każde słowo lekarzy podobnie jak główny bohater. Ale kiedy wydawało mu się, że postrzelił doktora, kiedy zniszczył pistolet, który był tylko zabawką, uwierzyłam, że był pacjentem. Widz dostał jego wspomnienia - pokazano dramatyczną chwilę zabójstwa żony. A finałowa scena jest pięknie oczywista. Dlaczego lepiej umrzeć jako bohater? Wiadomo, że nie był bohaterem, ale wybrał wmówienie sobie tego i śmierć. Wybrał oszukiwanie siebie. Nawet zdrowi psychicznie ludzie oszukują samych siebie żeby uniknąć bólu albo wyrzutów sumienia. Dlaczego więc ma dziwić mnie, że człowiek, który zabił żonę po tym jak ona wymordowała ich dzieci woli wybrać złudzenie niż życie ze świadomością tego? Oszukał pracowników szpitala, udawał, że urojenia wróciły żeby go zabili. Wiedział, że to zrobią. A ostatnim zdaniem dał swojemu lekarzowi znać, że jednak jest świadomy. Ale musiał zrobić to w na tyle dwuznaczny sposób żeby nie przyznać się, że wie kim jest i co zrobił, bo wtedy oczywiście nie zrobiliby mu lobotomi. To było samobójstwo. I dla mnie zamknięte zakończenie nie umniejsza w żaden sposób piękna filmu. Jest nawet wspanialszy dzięki niemu. Takie jest moje zdanie.