Dobre kino, stylowy horror. Tego mi było trzeba gdy zasiadałem przed telewizorem i oczekiwałem dobrego filmu o wampirach, co jest w dzisiejszych czasach rzadkością. Imponujący pojedynek aktorstwa: młoda Dunst, Cruise, który dobrym aktorem jest, i Brad Pitt, który aktorem jest jeszcze lepszym, choć w tym pojedynku, co ciekawe, górą był raczej Cruise. Z drugiej strony, miał znacznie ciekawszą rolę i postać do odtworzenia. Największe zaciekawienie wzbudziła we mnie Dunst. Bardzo dojrzały występ jak na te 12 lat - istna rewelacja! Co dziwne, dzisiaj nie jawi mi się ona jako aktorka wybitna, ale za mało filmów z nią widziałem, aby wydawać takie osądy. Całą historię można nawet uznać za poruszającą, a głównych bohaterów jako straceńców związanych tragicznym losem i strasznym, wampirzym przekleństwem. Prawdziwy dramat. Świetny scenariusz i zapadające w pamięć patetyczne kwestie, świetna historia i świetny, mroczny, trochę kameralny klimat grozy. Scena zemsty Louisa jest majestatyczna, do tego spadło kilka głów, kliku spłonęło w żywym ogniu - mrok, zło i zniszczenie, i like it! ;) Forma raczej bez zarzutu, ani rewelacji, muzyki jakoś nie pamiętam, zdjęcia dobre. Cała siła tkwi w dialogach. Ponadto to całkiem niegłupi film o...w sumie o wampirach, ale nie tylko. To film o ludzkiej namiętności, którą tak łatwo zapomnieć, utracić, przez co można stać się martwym za życia, jak wampir, martwym w środku, co chciał uzmysłowić w swoim wywiadzie dla Malloya, Louis de Pointe du Lac - być może jedyny wampir, w którym wciąż tli się ludzka namiętność. Minusy? Zbyt luźne, takie zawadiackie, nie pasujące do reszty obrazu zakończenie. Więcej grzechów nie pamiętam.
8/10