Kiedy przypadkiem zobaczyłam zwiastun "February", zapłonęłam żądzą zobaczenia tego filmu - wydawał się być bardzo w moim guście (katolicka szkoła, bóle dorastania, wszechobecne przygnębienie itd.). W trakcie seansu mój entuzjazm nieco osłabł. Fakt, klimat jest - ale od dobrego filmu oczekuje się także interesującej, angażującej fabuły, dobrej gry aktorskiej, wielowymiarowych postaci i całej reszty. Tutaj niestety tego zabrakło.
Fabuła - niedorzecznie rozwleczona. Jak wiele osób słusznie zauważyło, historię dałoby się zawrzeć w krótkim metrażu. Zamiast tego mamy jednak spowolnione ujęcia, męczące zbliżenia i zupełnie nieuzasadnione skoki czasowe - takie "poszatkowanie" historii, powtarzanie tych samych scen z nieco innej perspektywy nie służy fabule ani odbiorowi filmu przez widza.
Dalej - muzyka. Podoba się może przez pierwsze dziesięć minut, ale - podobnie jak wszystko w tym filmie - zaczyna drażnić niczym rzępolenie dziesięcioletniego dziecka, które uczy się grać na skrzypcach i przypadkiem wydobywa z nich "mroczne" dźwięki.
Bohaterki - słabo zarysowane, przez co też trudno jest zaangażować się w ich historię. Może tylko Rose budzi jakieś zainteresowanie widza, bo jest przynajmniej postacią z krwi i kości. Kat od samego początku nie robi nic poza snuciem się po korytarzach z błędnym spojrzeniem oraz nawiedzonym uśmiechem na ustach, toteż po jakimś czasie ma się jej zwyczajnie dość (i przynajmniej mnie w ogóle ta postać nie przerażała). Kiernan Shipka, która tak mnie zachwyciła w "Mad Menach", tutaj niestety budzi głównie irytację i niepohamowaną żądzę mordu. Poza tym przydałoby się zapoznać widza z postacią Kat, pokazać może, jak wyglądało jej życie, nim zaczęły się feralne ferie. No i zarysować odrobinę tło socjologiczne - chyba nie bez powodu twórcy zdecydowali się osadzić akcję w katolickiej szkole dla dziewcząt (a może się mylę - prawdopodobnie chodziło tylko o KLIMAT).
Wreszcie fabuła. Czy ostateczne wyjaśnienie zagadki tożsamości Joan miało być jakimś wielkim plot twistem? Jeśli tak, to niestety nie wyszło. A jeśli nie, to nie bardzo rozumiem, po co twórcy w ogóle zdecydowali się poprowadzić akcję dwutorowo. Faktem jest, że postać Joan nic do filmu nie wnosi.
Podsumowując: postaci chodzą, chodzą i chodzą, otwierają w zamyśleniu usta, gapią się przed siebie, na pustym, mrocznym korytarzu dzwoni sobie telefon, potem postaci znów sobie trochę chodzą z niemądrym wyrazem twarzy, a potem mamy makabrę. Koniec.
Oczywiście wiem, że nie wszyscy się ze mną zgodzą i ja sama czuję, że może skrytykowałam "February" trochę za mocno - ale to mógł być znacznie ciekawszy film. Może sama sobie jestem winna - gdybym nie zobaczyła zwiastunu, pierwiastek zaskoczenia byłby nieco większy.
A na koniec słowo do malkontentów, tradycyjnie już narzekających na polski tytuł: oprócz dosłownego znaczenia jest też coś takiego jak prozodia - o ile angielskie "February" po prostu brzmi dobrze (i w jakiś sposób melancholijnie, chociaż nie umiem dokładnie wyjaśnić tego odczucia), o tyle "Luty" - jako tytuł filmu grozy - w ogóle mi nie pasuje.