Dość sentymentalne i mocno autobiograficzne wspomnienia Allena o Ameryce lat 40. Jako motyw przewodni reżyser przyjął radio,
którego główny bohater ubóstwia słuchać, jest nim zafascynowany. Przy okazji portretuje całą atmosferę tamtych czasów,
począwszy od własnej rodziny, stanowiącej gromadkę sfrustrowanych Żydów, aż do dekadenckich przyjęć ówczesnej śmietanki show-businessu.

Można, gdy komuś mocno się nudzi. Od tak uznanego mistrza jak Woody Allen można by oczekiwać zdecyowanie więcej.