1) Nie uzyskali praw do oryginalnych nagrań oryginalnych artystów. Musieli posłużyć się podróbkami. Zrozumiałe w przypadku scen z koncertów, ale raczej nie do przyjęcia jako podkład do innych scen.

2) Ogólna sieczka na siłę posklejana narracją do kamery przez bohatera i inne postacie filmu.

3) Nie potrafili wyważyć pomiędzy poważnym a rozrywkowym tonem filmu. Z jednej strony są sceny dzikich, utracjuszowskich prywatek. Z drugiej strony są dosłowne wyliczanki długu zaciągniętego przez wytwórnię (choć nie wiadomo u kogo). Z jednej strony bombastyczne obietnice przyszłych zysków. Z drugiej strony prze-sentymantalizowane sceny poważnych dyskusji o celach życia i krokach jakie warto podjąć aby je osiągnąć. Ale zmiksowane to jest tak, że chyba tylko osoba z autentyczną chorobą dwu-biegunową się połapie w tych zmianach nastroju.

Nie będę się czepiał większości scen muzyczno-producenckich. Są dość ciekawe, choć widać, że mocno oszukują w próbach dekorowania studiów muzycznych i scen estradowych ery disco i bubblegum pop.

W podsumowaniu: filmu nie da się zrozumieć bez przeczytania jakich artykułów biograficznych i historycznych o wytwórni Casablanca Records i artystach z nią powiązanych. Taki rodzaj kazania dla chóru kościelnego, który i tak już wszystko z kazania słyszał.