Szczerze mówiąc, byłem ciekaw Twojej opinii o najnowszym filmie Dominika. Zgodzić muszę się z tym, że nieustanne ładowanie w fabułę przemówień amerykańskich polityków o pomocy rządowej w dobie kryzysu drażni i wypada co najmniej słabo. Jednak myślę, że podobnie jak wcześniej Peckinpah stworzył antywestern, a Kubrick film antywojenny, tak Dominikowi udało się zrobić bardzo udany film antygangsterski. Bohaterowie filmu są unaturalnieni, bojaźliwi, snują niezgrabne, mało interesujące rozmowy, są odarci z filmowego cwaniactwa i atrakcyjności. Myślę, że to bardzo odważna demitologizacja nie tyle nawet mająca mało wspólnego z twórczością Ritchiego, co stojąca do niej w całkowitej opozycji. Na plus również znakomicie wystylizowana przemoc i zręczne odniesienia do kina czarnego. Gdyby nie - i posłużę się cytatem z recenzji Hrapkowicza - "wbijany dialogową i montażową łopatą poziom metaforyczny", otrzymalibyśmy film naprawdę wyjątkowy i bezbłędny.

Hmm, ciekawa teza z tym filmem antygangsterskim, choć osobiście wydaje mi się, że to, co robi Dominik to po prostu naturalne przedłużenie post-tarantinowskiego boomu. Język oczywiście się nieco różni, ale wprawne oko dostrzeże, że tak naprawdę wszystko, co tutaj ciekawi, jest następstwem ostatniego prawdziwego novum w kinie gangsterskim/sensacyjnym, jakim było "Pulp fiction". Ritchie - to już były popłuczyny po Tarantino, z czego twórca "Killing them..." z pewnością zdawał sobie sprawę. Może stąd własnie wynikł pomysł z "kryzysowym komentarzem". Tak czy inaczej, choć doceniam pojedyncze lementy składowe tego dzieła, to jako całość nie budzi we mnie większych emocji. "Zabójstwo Jesse Jamesa", które przez większość widowni (i dużą część krytki) uznane zostało za pretensjonalny smęt, wciągnęło mnie w stopniu nieporównanie większym niż ostatnie dzieło Nowozelandczyka. Ale obserwować postępy w karierze i tak zamierzam.