W świecie jazzu przez kilka dziesięcioleci tytułem do największej chwały były nie żadne nagrody przemysłu muzycznego czy wyniki sprzedaży płyt, ale zaproszenie do współpracy otrzymane od największego Mistrza, czyli Milesa Davisa. W świecie filmu podobną rolę odgrywa od lat Woody Allen. Gra u niego to aktorska nobilitacja, dla której warto poświęcić dużo większą gażę jaką dałby kolejny hollywoodzki produkt, stworzony za pomocą komputera i kamery (kolejność nieprzypadkowa). Dobrze o tym wiedziała Charlize Theron, Julia Roberts czy Scarlett Johanson. Obecnie w ich ślady poszli: Ellen Page, Alec Baldwin, Jesse Eisenberg i – po raz kolejny – Penelope Cruz.

Nie ukrywam, że od dawna jestem fanem Woody'ego Allena. Pierwszy kontakt z jego twórczością zapewniła mi przed wieloma laty Telewizja Polska, serwującą cykl jego wczesnych filmów. Pamiętam, z jaką konsternacją oglądałem „Miłość i śmierć”. Później przyszły kolejne filmy i konsternacja ustąpiła miejsca podziwowi i autentycznej przyjemności (czy nie podobnie bywa w przypadku kawy lub wina?). W rezultacie od wielu lat jestem smakoszem Allenowskich przysmaków, dostarczanych z regularnością mogącą zawstydzić większość reżyserów.

Czekałem na premierę „Zakochanych w Rzymie” niecierpliwie. Czy spodziewałem się filmu lepszego niż „Manhattan”, „Jej wysokość Afrodyta” lub „Przejrzeć Harry'ego”? Na pewno nie. Allen ma 76 lat. Jaki twórca, niezależnie od uprawianej dziedziny: filmowiec, muzyk, pisarz czy malarz, tworzy swoje magnum opus w takim wieku? To praktycznie niemożliwe. Natomiast biorąc pod uwagę wiek reżysera, jak również częstotliwość powstawania jego filmów, poziom tych obrazów jest wręcz niewiarygodny. Dobra passa „późnego” Allena rozpoczęła się w Wielkiej Brytanii. Zawsze bardziej doceniany po naszej stronie Oceanu, tutaj poszukał inspiracji - i ją znalazł. Po Londynie przyszła kolej na Barcelonę i Paryż, z równie dobrym skutkiem. Teraz kolej na Rzym.

Mam wrażenie, że genius loci każdego z tych miast ma spory wpływ na kolejne scenariusze Allena. Paryż w sposób dość oczywisty zachęcił go do podróży w lata 20, gdy czołowi amerykańscy twórcy wracali do europejskich, francuskich źródeł. Rzym z kolei skojarzył się Allenowi z Dekameronem (o czym świadczy pierwotna wersja tytułu filmu: „Bop Dekameron”) i zainspirował do stworzenia wielowątkowej opowieści - nie tyle filozoficznej, ile sensualnej. Słoneczna Italia stwarza przecież doskonałe warunki nie tylko dla winnej latorośli, ale też ludzkich uczuć i emocji, których w filmie nie brakuje.

Wielowątkowa opowieść nie pozwala się nudzić. Jesse Eisenberg jako Jack jest przekonujący i sympatyczny (dużo bardziej niż w „Social Network”). Jego fascynacją Monicą (Ellen Page) jest pokazana mistrzowsko. Allen po raz kolejny udowadnia, że mężczyzna to słaba, z pewnością niemonogamiczna istota i jednocześnie bardzo proste urządzenie, które posiada – jak trafnie zauważyła Manuela Gretkowska – tylko jedną dźwignię. Natomiast mentor Jacka, Alec Baldwin w roli sławnego architekta, jest po prostu znakomity. Pojawiając się na zasadzie anioła stróża, perswaduje logicznie i przekonująco, a jednocześnie nie ma żadnych szans na wysłuchanie. Cóż, głos superego nigdy nie brzmi atrakcyjnie.

Spotkałem się z opiniami, że jedne wątki „Zakochanych w Rzymie”są lepsze, inne gorsze, film za długi, etc. Nie zgadzam się. Absolutnie żaden z wątków nie wydał mi się zbędny czy nieatrakcyjny. Roberto Benigni jako celebryta „znany z tego, że jest znany” to znakomita satyra na plotkarskie media, obnażająca cynizm dziennikarzy i umysłową nędzę ich odbiorów. Z kolei motyw grabarza – genialnego śpiewaka, który szczyt formy osiąga tylko pod prysznicem, to kapitalny przykład absurdalnego humoru, typowego raczej dla wczesnego Allena.

Oglądając „Zakochanych w Rzymie” otrzymujemy wiele wątków i wiele atrakcji. Zarówno fani Allena, jak i przypadkowi widzowie nie powinni być rozczarowani. A że nie jest to dzieło wagi ciężkiej, lecz raczej zestaw filmowych ptifurek? OK, nie gniewam się ani nie mam pretensji. Po rozczarowaniu, jakie sprawił mi ostatnio drugi z ulubionych reżyserów, Ridley Scott, tym razem nie mam żadnego powodu do narzekań. Nieco lżejszy, nawet słabszy Allen to dla mnie i tak filmowa Liga Mistrzów.

Zapraszam do odwiedzenia mojej strony: http://www.rekomendacje.npx.pl