Może nie jest to arcydzieło (choćby ze względu na niewiele scen zapadających w pamięć), ale bez wątpienia jest to kawał solidnej filmowej roboty. Jeżeli przyjrzymy się dotychczasowej drodze Finchera, widać wyraźnie jak odmienne założenia przyjął przy pracy nad tym filmem. Zamiast epatowania wyrazistymi acz oryginalnymi pomysłami na zbrodnię ("Siedem"), zaskakującymi zwrotami akcji ("Gra") lub odjechanymi klimatami Palahniuka("Podziemny krąg"), reżyser postawił na fakty i pokazanie mozolnej pracy, jaką należy wykonać, aby na podstawie tych faktów dojść do prawdy (czy aby na pewno?).

Film nie jest przeznaczony dla miłośników kina akcji (jakim kontrastem była zajawka Szklanej pułapki 4.0 puszczana przed właściwym seansem), ale wart jest zobaczenia zarówno dla aktorów (świetni Robert Downey Jr. oraz Mark Rufallo, trochę słabszy Jake Gyllenhaal) jak i dla zdjęć (operator zrobił wszystko, aby film nie wyglądał jak film robiony współcześnie, ale tak, jakby był kręcony rzeczywiście na początku lat 70-tych) No i muzyka - sweet seventies at their best.

Panie Fincher - trochę pod prąd - ale nam się podobało i polecamy.