PIEKŁA LUISA BUŃUELA. WOKÓŁ PROBLEMATYKI SACRUM I PROFANUM - nowa książka Iwony Kolasińskiej-Pasterczyk ukazała się nakładem wydawnictwa RABID.
Poczynając od obrazu gałki oka kobiety przeciętej ostrzem brzytwy mężczyzny w "Psie andaluzyjskim", centralne miejsce w przypowieściach Buńuela,,Luis Bunuel zajmuje metafora "ślepoty" służąca rozwinięciu idei "przejrzenia na oczy"... Jej zwieńczenie stanowi magiczna scena ze ślepcami "doświadczającymi" cudu Chrystusa w finale "Mlecznej drogi", nawiązująca do paraboli o ślepych przewodnikach ślepych Pietera Bruegela Starszego. Czy ślepcy Buńuela dostrzegli światło czy pozostali w ciemności? Sposób, w jaki reżyser "rozstrzygnął" tę kwestię w filmie, oddaje istotę twórczości Buńuela - dzieła z Tajemnicą, sztuki zawsze pozostawiającej margines na to, co nie-pojęte. Stanowi też kwintesencję stosunku reżysera do zagadnień fundamentalnych - wiary i ateizmu. Buńuel , dla którego akt twórczy zawsze miał sens aktu etycznego, perfekcyjnie balansował na cienkiej granicy dzielącej sfery sacrum i profanum, i czynił to w sobie jedynie właściwy sposób, niczym "mistrz na krawędzi". To właśnie o takim mistrzu jest ta książka.
Poczynając od obrazu gałki oka kobiety przeciętej ostrzem brzytwy mężczyzny w "Psie andaluzyjskim", centralne miejsce w przypowieściach Buńuela,,Luis Bunuel zajmuje metafora "ślepoty" służąca rozwinięciu idei "przejrzenia na oczy"... Jej zwieńczenie stanowi magiczna scena ze ślepcami "doświadczającymi" cudu Chrystusa w finale "Mlecznej drogi", nawiązująca do paraboli o ślepych przewodnikach ślepych Pietera Bruegela Starszego. Czy ślepcy Buńuela dostrzegli światło czy pozostali w ciemności? Sposób, w jaki reżyser "rozstrzygnął" tę kwestię w filmie, oddaje istotę twórczości Buńuela - dzieła z Tajemnicą, sztuki zawsze pozostawiającej margines na to, co nie-pojęte. Stanowi też kwintesencję stosunku reżysera do zagadnień fundamentalnych - wiary i ateizmu. Buńuel , dla którego akt twórczy zawsze miał sens aktu etycznego, perfekcyjnie balansował na cienkiej granicy dzielącej sfery sacrum i profanum, i czynił to w sobie jedynie właściwy sposób, niczym "mistrz na krawędzi". To właśnie o takim mistrzu jest ta książka.