John Frankenheimer

Urodził się i wychował w nowojorskiej dzielnicy Queens. Jego matka Helen Mary była irlandzką katoliczką, a ojciec - makler giełdowy Walter Martin Frankenheimer - niemieckim Żydem. John kochał filmy, ale początkowo nie zamierzał zostać aktorem, tylko tenisistą. W 1951 roku ukończył Williams College w Williamstown (Massachusetts), a potem wstąpił do sił powietrznych USA. Służył w randze porucznika w wojnie koreańskiej, reżyserując filmy dla armii. Po zakończeniu służby wojskowej rozpoczął karierę telewizyjną jako drugi reżyser w stacji CBS. Uwielbiał pracować z kamerą i kręcić programy na żywo, dlatego długo nie chciał zająć się filmami. Uważał, że nie rozumie kina i nie potrafi pracować z tylko jedną kamerą, ale w 1957 roku nakręcił swój pierwszy film "Obcy chłopiec". Rozczarowany tym doświadczeniem powrócił do telewizji, gdzie od 1954 do 1960 roku wyreżyserował 152 programy na żywo. Kolejną jego hollywoodzką próbą była zakończona sukcesem współpraca z Burtem Lancasterem przy filmie "Młodzi Dzicy" (1961). Następnym filmem powstałym również we współpracy z Burtem Lancasterem był "Ptasznik z Alcatraz" (1961), który okazał się wielkim sukcesem i zdobył cztery nominacje do Oscara. Scenariusz który dostarczono Frankenheimerowi nie zapowiadał jednak takiego sukcesu, według reżysera był za długi, jednak Lancaster nie pozwolił niczego wyciąć. Dopiero, gdy okazało się, że pierwsze ujęcie zajęło cztery i pół godziny, cały scenariusz napisano od nowa. Od tej pory Frankenheimer stał się wziętym reżyserem poruszającym w swoich filmach ważne kwestie społeczne i polityczne. Jego sławę potwierdziły kolejne filmy: "Przeżyliśmy wojnę" (1962) z Frankiem Sinatrą, "Siedem dni w maju" (1964) z Kirkiem Douglasem, a w 1964 "Pociąg", kolejny owoc współpracy z Lancasterem. Gwiazdor zwolnił reżysera, który już rozpoczął zdjęcia do filmu i oddał produkcję w ręce Frankenheimera, który potrafił wykorzystać sytuację i zażądał umieszczenia jego nazwiska w tytule, zakazał francuskiemu współreżyserowi wstępu na plan i dodatkowo otrzymał Ferrari. Jego najbardziej spektakularnym filmem był nakręcony w 1966 roku "Grand Prix", a największa porażką, powstały rok później "The Extraordinary Seaman". Kolejne filmy nie należały do najbardziej udanych produkcji. W latach 90-tych Frankenheimer powrócił do telewizji. Przypomniał o sobie dopiero w 1998 roku filmem "Ronin" w gwiazdorskiej obsadzie (De Niro, Reno, Pryce) ze świetnymi scenami pościgów i zawiłą szpiegowską intrygą. Zmarł nagle w wieku 72 lat. Otrzymał wiele nagród, a jego filmy zdobywały nie tylko liczne nominacje, ale i statuetki Oscarów, jednak on sam nigdy nie został nominowany przez AAF do Oscara dla najlepszego reżysera.