Nieśmiertelna opowieść Emily Brontë o namiętności i zazdrości powraca na ekran w bardzo nowoczesnej odsłonie. W tej wersji „Wichrowych wzgórz" Heathcliff nazywa się Heath i jest przystojnym blondynem (wyglądem przypominającym Johna Bon Jovi), który w dodatku wspaniale śpiewa i gra na gitarze. Heath nie ma domu i nie zna swojej rodziny. Pewnego dnia jako dziecko pojawia się w samotnej latarni morskiej na Wzgórzach, gdzie zamieszkuje rodzeństwo Cate i Hendriks wraz z ojcem. Cate i Heatha zaczyna łączyć gorące uczucie, ale jej brat zrobi wszystko, żeby utrudnić życie intruzowi. Nie ma potrzeby streszczania fabuły, bo na pewno wszyscy świetnie wiedzą, jak kończą się „Wichrowe wzgórza". Historia w filmie Suri Krishanammy jest raczej uproszczoną wersją dla nastolatków. Bohaterowie są piękni, młodzi i opaleni, słuchają rzewnych piosenek o miłości, a takie uczucia jak miłość i zazdrość pokazują przy pomocy czterech gestów. Heath przez większość filmu jest tak brudny jakby co najmniej wyszedł z kamieniołomu i trudno znaleźć głębsze uzasadnienie dla jego nieświeżego wyglądu. Poza tym czuwając przy rodzącej ukochanej, z której niewątpliwie uchodzi życie, nie zawiadamia nikogo, nie wspomnę już o tym, że do głowy mu nie przychodzi, żeby zgłosić się po prostu do najbliższego punku medycznego. Młoda obsada i muzyka rockowa wniosły do filmu powiew świeżości, szkoda tylko, że twórcy uwspółcześniając scenariusz nie skupili się na tym, żeby uczynić go bardziej prawdopodobnym. Film możemy oglądać w angielskiej, hiszpańskiej oraz niemieckiej wersji językowej, dla osób, które nie władają tymi językami pozostaje wersja z napisami. Płyta nie zawiera materiałów dodatkowych.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
