Fabuła "Życia Adeli" oparta jest na francuskiej powieści graficznej autorstwa Julie Maroh z 2010 r. pt. "Le Bleu est une couleur chude" ("Blue Is the Warmest Color"). Urodzony w Tunezji francuski reżyser Abdellatif Kechiche, dokonując dosyć swobodnej adaptacji literackiego pierwowzoru, przedstawia historię młodej, głodnej życia, wkraczającej w dorosłość Adele (Adèle Exarchopoulos).
Film rozpoczyna się sceną ukazującą lekcję, podczas której analizując lekturę (nowela autorstwa Pierre deMarivaux’a pt. "Życie Marianny"), klasa rozważa nad istotą pustki w sercu i potrzebą jej zapełnienia… Kontemplacja dotycząca tej powszechnej ludzkiej rozterki jest punktem wyjścia dla całej opowieści o Adele. Historii o ciągłym wspinaniu się po życiowych doświadczeniach celem budowania własnej tożsamości. W filmie ten proces skupiony jest na wnikliwym opisie duchowej i cielesnej fuzji dokonującej się między Adele a niebieskowłosą malarką Emmą (Léa Seydoux – pamiętacie może dziewczynę z "O Północy w Paryżu", która nie bała się chodzić po deszczu?). Losy pary osadzone są w sieci kontrastów zawieszonych w relacjach społecznych, obyczajowości, rozważaniach egzystencjalnych i przede wszystkim naturalistycznie ujętej miłości.
Zaakcentowanym spoiwem łączącym główne bohaterki staję się, ukazany w kilku bardzo sugestywnych, namiętnych i zamierzenie (pytanie czy uzasadnienie) wydłużanych scenach seks (jak na film fabularny obrazy skrajnie odważne). Autentyzm nie ogranicza się tu jednak tylko to opisu relacji cielesnej. Namiętność i pasję daje się wyczytać w spojrzeniach, gestach, ruchach, barwie głosu… Każda wspólna scena Adele i Emmy jest odrębnym aktorskim majstersztykiem per se. W filmie udało się ukazać zmysłowość, której trudno zarzucić jakikolwiek fałsz.
Warto podkreślić perfekcyjny dobór aktorek – wydaję się, że Adèle Exarchopoulos została stworzona do tej roli (Kechiche stwierdził w jednym z wywiadów, że zaangażował ją po tym, jak podczas wspólnego lunchu zobaczył, jak je….). Léa Seydoux zagrała bardzo wiarygodnie. Nie dziwi więc podjęcie bezprecedensowej decyzji w Cannes – wbrew dotychczasowej tradycji wręczono Złotą Palmę jednocześnie reżyserowi i głównym aktorom.
Obok relacji międzyludzkiej tematem filmu są też klasyczne opozycje społeczne oraz obyczajowe mające swój punkt wyjścia w dysonansie między wyrafinowanym intelektualnie artystycznym środowiskiem bohemy, w którym funkcjonuje Emma, a mniej wyszukaną naturą i bardziej konserwatywnym usposobieniem Adele. Ten kontrast daje się zauważyć m.in. podczas scen ukazujących wzajemne spotkania u rodziców pary czy choćby w trakcie rozmowy, w której Adele porównuje Jean-Paula Sartre'a do Boba Marleya... Między innymi konfrontowanie powyższych różnic staje się podstawą do ukazania ewolucji związku.
"Życie Adeli – Rozdział 1 i 2" w jakimś zakresie odwołuje się też do egzystencjalizmu (m.in. explicite, gdy Emma przywołuje podczas jednej z rozmów jedno z pism Sartre’a "Egzystencjalizm jest Humanizmem"). Podkreślony zostaje urok samostanowienia i możliwości pełnego definiowana siebie, jaką ma dzisiejsza młodzież. Sam reżyser zadedykował film młodym ludziom właśnie "aby także ich zainspirować do życia w zgodzie ze sobą". Adele szuka, kocha i cierpi. Doświadcza ekstazy, by potem popaść w całkowitą agonię. Z każdą upływającą minutą filmu tworzy i poznaje siebie coraz pełniej. Reżyser zdaję się sugerować, że jest to proces nieskończony.
Jeżeli w filmie doszukiwać się już jakiegoś manifestu, to będzie to manifest dotyczący życia pełnego w zgodzie ze sobą, a nie manifest miłości homoseksualnej, jakiego niektórzy mogą się dopatrywać. Miłość opisana w filmie nie ma płci. Parę homoseksualną mogłaby zamienić para heteroseksualna i nie zmieniłoby to istotnie wymowy filmu – co samo w sobie stanowić może wypowiedź oddającą współczesne postrzeganie relacji międzyludzkich. Percepcja ograniczona tylko do motywu (swoją drogą chętnie eksploatowanego obecnie przecież) miłości homoseksualnej czy związków partnerskich stanowiłaby, zdaje się, nieuprawnione nadużycie i niepotrzebne zubożenie treści zawartych w filmie. Bez takiego zawężenia "Życie Adeli..." nie przestaje jednak w żadnym razie być kinem zaangażowanym.
Steven Spielberg (skądinąd guru kina w kraju, w którym taki film ze względu na "cenzurę rynku" nie mógłby powstać), wręczając Złotą Palmę, stwierdził, że "Życie Adeli – Rozdział 1 i 2" to arcydzieło i wspaniałe love story. Film Abdellatifa Kechiche to najbardziej sugestywna opowieść o miłości i jednocześnie studium esencji ludzkiej emocjonalności, z jakim miałem okazję zetknąć się w sali kinowej od dawna. "Życie Adeli...." to europejskie kino artystyczne najwyższej próby.
Film rozpoczyna się sceną ukazującą lekcję, podczas której analizując lekturę (nowela autorstwa Pierre deMarivaux’a pt. "Życie Marianny"), klasa rozważa nad istotą pustki w sercu i potrzebą jej zapełnienia… Kontemplacja dotycząca tej powszechnej ludzkiej rozterki jest punktem wyjścia dla całej opowieści o Adele. Historii o ciągłym wspinaniu się po życiowych doświadczeniach celem budowania własnej tożsamości. W filmie ten proces skupiony jest na wnikliwym opisie duchowej i cielesnej fuzji dokonującej się między Adele a niebieskowłosą malarką Emmą (Léa Seydoux – pamiętacie może dziewczynę z "O Północy w Paryżu", która nie bała się chodzić po deszczu?). Losy pary osadzone są w sieci kontrastów zawieszonych w relacjach społecznych, obyczajowości, rozważaniach egzystencjalnych i przede wszystkim naturalistycznie ujętej miłości.
Zaakcentowanym spoiwem łączącym główne bohaterki staję się, ukazany w kilku bardzo sugestywnych, namiętnych i zamierzenie (pytanie czy uzasadnienie) wydłużanych scenach seks (jak na film fabularny obrazy skrajnie odważne). Autentyzm nie ogranicza się tu jednak tylko to opisu relacji cielesnej. Namiętność i pasję daje się wyczytać w spojrzeniach, gestach, ruchach, barwie głosu… Każda wspólna scena Adele i Emmy jest odrębnym aktorskim majstersztykiem per se. W filmie udało się ukazać zmysłowość, której trudno zarzucić jakikolwiek fałsz.
Warto podkreślić perfekcyjny dobór aktorek – wydaję się, że Adèle Exarchopoulos została stworzona do tej roli (Kechiche stwierdził w jednym z wywiadów, że zaangażował ją po tym, jak podczas wspólnego lunchu zobaczył, jak je….). Léa Seydoux zagrała bardzo wiarygodnie. Nie dziwi więc podjęcie bezprecedensowej decyzji w Cannes – wbrew dotychczasowej tradycji wręczono Złotą Palmę jednocześnie reżyserowi i głównym aktorom.
Obok relacji międzyludzkiej tematem filmu są też klasyczne opozycje społeczne oraz obyczajowe mające swój punkt wyjścia w dysonansie między wyrafinowanym intelektualnie artystycznym środowiskiem bohemy, w którym funkcjonuje Emma, a mniej wyszukaną naturą i bardziej konserwatywnym usposobieniem Adele. Ten kontrast daje się zauważyć m.in. podczas scen ukazujących wzajemne spotkania u rodziców pary czy choćby w trakcie rozmowy, w której Adele porównuje Jean-Paula Sartre'a do Boba Marleya... Między innymi konfrontowanie powyższych różnic staje się podstawą do ukazania ewolucji związku.
"Życie Adeli – Rozdział 1 i 2" w jakimś zakresie odwołuje się też do egzystencjalizmu (m.in. explicite, gdy Emma przywołuje podczas jednej z rozmów jedno z pism Sartre’a "Egzystencjalizm jest Humanizmem"). Podkreślony zostaje urok samostanowienia i możliwości pełnego definiowana siebie, jaką ma dzisiejsza młodzież. Sam reżyser zadedykował film młodym ludziom właśnie "aby także ich zainspirować do życia w zgodzie ze sobą". Adele szuka, kocha i cierpi. Doświadcza ekstazy, by potem popaść w całkowitą agonię. Z każdą upływającą minutą filmu tworzy i poznaje siebie coraz pełniej. Reżyser zdaję się sugerować, że jest to proces nieskończony.
Jeżeli w filmie doszukiwać się już jakiegoś manifestu, to będzie to manifest dotyczący życia pełnego w zgodzie ze sobą, a nie manifest miłości homoseksualnej, jakiego niektórzy mogą się dopatrywać. Miłość opisana w filmie nie ma płci. Parę homoseksualną mogłaby zamienić para heteroseksualna i nie zmieniłoby to istotnie wymowy filmu – co samo w sobie stanowić może wypowiedź oddającą współczesne postrzeganie relacji międzyludzkich. Percepcja ograniczona tylko do motywu (swoją drogą chętnie eksploatowanego obecnie przecież) miłości homoseksualnej czy związków partnerskich stanowiłaby, zdaje się, nieuprawnione nadużycie i niepotrzebne zubożenie treści zawartych w filmie. Bez takiego zawężenia "Życie Adeli..." nie przestaje jednak w żadnym razie być kinem zaangażowanym.
Steven Spielberg (skądinąd guru kina w kraju, w którym taki film ze względu na "cenzurę rynku" nie mógłby powstać), wręczając Złotą Palmę, stwierdził, że "Życie Adeli – Rozdział 1 i 2" to arcydzieło i wspaniałe love story. Film Abdellatifa Kechiche to najbardziej sugestywna opowieść o miłości i jednocześnie studium esencji ludzkiej emocjonalności, z jakim miałem okazję zetknąć się w sali kinowej od dawna. "Życie Adeli...." to europejskie kino artystyczne najwyższej próby.
Moja ocena:
9
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Życie Adeli – Rozdział 1 i 2 (2013)
W niebieskim jej do twarzyW jednej ze scen "Życia Adeli" tytułowa bohaterka, w następstwie miłosnych igraszek, prosi swoją... czytaj więcej
Recenzja Życie Adeli – Rozdział 1 i 2 (2013)
Dziewczyna z niesfornym kokiemW czasie oglądania śmiałych scen erotycznych w "Życiu Adeli" nasuwa się pytanie, w jakim stopniu były one... czytaj więcej
Recenzja Życie Adeli – Rozdział 1 i 2 (2013)
Love really hurtsNa początek drobna uwaga - najnowsze, trwające trzy godziny dzieło Abdellatifa Kechiche to doskonała... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
