Recenzja filmu

Ciche miejsce 2 (2020)

Ci, którzy mówili, że będzie to niepotrzebny sequel i zwykły wtórnik, powinni teraz przepraszać Johna Krasinskiego. Jeśli polubiliście "Ciche miejsce", to w sequelu powinniście się świetnie odnaleźć, mimo że strukturalnie ta produkcja jest zaplanowana niezwykle podobnie co pierwowzór. Jednak nie odczuwamy przez to żadnego zmęczenia materiałem czy taniej powtórki oryginału. Wręcz przeciwnie. Nie zdołacie odwrócić wzroku nawet na chwilę, bo ten film wprost przyszpila uwagę widza do ekranu.

Po śmierci ojca rodziny bohaterowie nie mogą dłużej pozostać w tym samym miejscu. Ruszają w nieznane, oczekując znalezienia nowej kryjówki lub czyjejś pomocy. Jednak nie będzie to proste, gdyż w ułamku sekundy zewsząd mogą pojawić się przerażające potwory, które na podstawie jednego donośniejszego dźwięku są w stanie odnaleźć i pozbawić życia każdego.

Nowe pomysły Krasinskiego zachwycają. Reżyser fantastycznie rozstawia swych bohaterów na planszy i każe im sprostać czającym się niebezpieczeństwom. Buduje niesamowite napięcie, angażując widza tak silnie, że całość przemyka bardzo szybko. Ledwo się zaczyna, a zaraz się kończy. Nie uważam tego oczywiście za wadę. Podobnie jak w przypadku jedynki, Krasinski zamyka swą historię w nieoczywistym momencie, przez co widz musi sam skonfrontować się z tym, co zobaczył. "Ciche miejsce 2" to seans zarówno satysfakcjonujący, jak i pozostawiający po sobie pozytywny niedosyt. Czujemy, że film był pierwszorzędny i chcielibyśmy spędzić z jego bohaterami jeszcze chwilę.

Z kolei tym, co produkcja na pewno traci w porównaniu do poprzednika, jest efekt wow. "Ciche miejsce" robiło duże wrażenie między innymi powiewem świeżości. Historia była czymś nowym i zaskakującym. Przy kontynuacji wiemy już, na czym stoimy, znamy zasady gry. Jednakże John Krasinski próbuje wykorzystać ten fakt, by pobawić się już całkowicie swoim światem oraz potworami. I tak jak w jedynce czekaliśmy na wielką konfrontację do samego finału, tak tym razem skala niebezpieczeństwa jest o wiele większa i spotykamy się z nim znacznie częściej. Ale więcej monstrów wcale nie oznacza mniejszej ilości zabawy z dźwiękiem, o co niektórzy się martwili. Krasinski ponownie wykonuje w tym aspekcie kapitalną robotę (może tym razem Akademia wyróżni?). Cisza w tym filmie przeraża, a każdy dźwięk może okazać się dzwonem wybijającym godzinę śmierci. Oczywiście od strony wizualno-technicznej także zachwyca. Praca kamery, wszelkie lokacje czy design potworów wypadają znakomicie.

Oprócz fantastycznego napięcia oraz genialnego klimatu, budowanemu między innymi znowu poprzez kapitalną muzykę Marco Beltramiego, Krasinski w ciekawy sposób próbuje także rozwinąć wykreowany przez siebie świat. W jedynce przebywaliśmy głównie na jednym terenie – ziemi zamieszkiwanej przez głównych bohaterów. Teraz wychodzimy dalej w ten opustoszały świat. Otrzymujemy nowe informacje na temat całego wydarzenia oraz dowiadujemy się, co stało się z resztą ludzi.

Ponadto cały strach i wszelkie emocje, które mamy odczuwać podczas seansu, fenomenalnie znajdują swoje odzwierciedlenie na twarzach bohaterów filmu. Wszyscy robią tu rzeczywiście pierwszorzędną robotę, przez co z prawdziwym przejęciem śledzimy losy ich postaci, obgryzając paznokcie, z zapartym tchem aż do napisów końcowych. Emily Blunt podobnie jak ostatnio bez zarzutu, role młodszych bohaterów również. A i Cillian Murphy, który dołączył do obsady, bardzo szybko sprawia, że jego postaci nie da się nie lubić.

Krasinski dostarczył moim zdaniem najlepszy sequel "Cichego miejsca", jaki mógł powstać. I dodatkowo jedną z moich ulubionych kontynuacji horrorów, jakie kiedykolwiek powstały. Bo stworzenie czegoś równie intrygującego i pochłaniającego, bazując na podobnych schematach, wcale nie jest proste. A tu zdecydowanie się udało.