Kto widział i docenił "9 1/2 tygodnia", ten zapewne sięgnie po "Pięćdziesiąt twarzy Greya". A kto widział i docenił "Bodyguarda" - ten może spokojnie chować się w "Cieniu". Oba doświadczenia wydają się podobne, ale tylko jedno z nich gwarantuje spadkobiercę, który dorównuje poprzednikowi.
Ale do rzeczy. O co tu chodzi? Komandos, u którego ze zdrowiem już nietęgo (a przynajmniej nie na tyle dobrze, żeby mógł bez przeszkód pojechać na kolejną misję) angażuje się w ochronę podczas przyjęcia w willi zamożnego milionera. Spotyka tam żonę swojego klienta - piękną Jessikę (Diane Kruger), którą będzie musiał ochronić przed zbirami czyhającymi na jej życie. A przy okazji będzie miał szansę się do niej zbliżyć, i to nie tylko obejmując ją w akcie ochrony przed kulami napastników. Choć takich fragmentów również nie brakuje.
Mimo że wspomniane sceny akcji zrobione są wyśmienicie i ogląda się je z zapartym tchem, to nie one stanowią najważniejszy element świetnego scenariusza. Najbardziej znaczące są momenty, kiedy świst kul zamienia się w podmuch powietrza, a paliwem opowieści zaczyna być skomplikowana relacja dwójki bohaterów. W pamięć zapadają właśnie takie sceny – to one napędzają fabułę, przykuwając do ekranu mocniej niż niejeden pościg z "Uprowadzonej". Duża zasługa w tym aktorów, którzy w swoich rolach spisują się świetnie; duet Kruger-Schoenaerts doskonale unosi ciężar opowieści i oszczędną grą aktorską dopełnia gęstą atmosferę filmu. I za tę oszczędność właśnie należy się wielka pochwała, bo w "Cieniu" ważniejszy niż pojedyncze wzloty i popisy okazuje się końcowy efekt, w którym wszystko jest na swoim miejscu. Poszczególne elementy filmowej układanki udało się reżyserce perfekcyjnie dopasować, brawurowo odświeżając w ten sposób kliszę fabularną i dostarczając widzowi dwie godziny znakomitego kina.
Wielki plus dla oprawy dźwiękowej. Intymna muzyka Gesaffelstein doskonale buduje atmosferę filmu i jest nieocenionym wręcz narzędziem, przy pomocy którego dopełniane są psychologiczne portrety postaci. Miszmasz muzycznych konwencji skutkuje oryginalnym i czarującym soundtrackiem, który raz po raz dopowiada to, czego nie udało się zmieścić w kadrze.
Fabularny spadkobierca "Bodyguarda" okazał się niewdzięcznym dziedzicem, który historię o zakochanym w żonie pracodawcy ochroniarzu opowiada w całkowicie odmienny sposób. Francuska reżyserka osiągnęła znakomity efekt; jej film to rewelacyjny, odświeżający klisze dreszczowiec i przy okazji subtelne studium zauroczenia. "Cień" to kolejny po "Zjawie" przykład na to, że nie liczy się złożoność historii, a sposób jej przedstawienia.
Ale do rzeczy. O co tu chodzi? Komandos, u którego ze zdrowiem już nietęgo (a przynajmniej nie na tyle dobrze, żeby mógł bez przeszkód pojechać na kolejną misję) angażuje się w ochronę podczas przyjęcia w willi zamożnego milionera. Spotyka tam żonę swojego klienta - piękną Jessikę (Diane Kruger), którą będzie musiał ochronić przed zbirami czyhającymi na jej życie. A przy okazji będzie miał szansę się do niej zbliżyć, i to nie tylko obejmując ją w akcie ochrony przed kulami napastników. Choć takich fragmentów również nie brakuje.
Mimo że wspomniane sceny akcji zrobione są wyśmienicie i ogląda się je z zapartym tchem, to nie one stanowią najważniejszy element świetnego scenariusza. Najbardziej znaczące są momenty, kiedy świst kul zamienia się w podmuch powietrza, a paliwem opowieści zaczyna być skomplikowana relacja dwójki bohaterów. W pamięć zapadają właśnie takie sceny – to one napędzają fabułę, przykuwając do ekranu mocniej niż niejeden pościg z "Uprowadzonej". Duża zasługa w tym aktorów, którzy w swoich rolach spisują się świetnie; duet Kruger-Schoenaerts doskonale unosi ciężar opowieści i oszczędną grą aktorską dopełnia gęstą atmosferę filmu. I za tę oszczędność właśnie należy się wielka pochwała, bo w "Cieniu" ważniejszy niż pojedyncze wzloty i popisy okazuje się końcowy efekt, w którym wszystko jest na swoim miejscu. Poszczególne elementy filmowej układanki udało się reżyserce perfekcyjnie dopasować, brawurowo odświeżając w ten sposób kliszę fabularną i dostarczając widzowi dwie godziny znakomitego kina.
Wielki plus dla oprawy dźwiękowej. Intymna muzyka Gesaffelstein doskonale buduje atmosferę filmu i jest nieocenionym wręcz narzędziem, przy pomocy którego dopełniane są psychologiczne portrety postaci. Miszmasz muzycznych konwencji skutkuje oryginalnym i czarującym soundtrackiem, który raz po raz dopowiada to, czego nie udało się zmieścić w kadrze.
Fabularny spadkobierca "Bodyguarda" okazał się niewdzięcznym dziedzicem, który historię o zakochanym w żonie pracodawcy ochroniarzu opowiada w całkowicie odmienny sposób. Francuska reżyserka osiągnęła znakomity efekt; jej film to rewelacyjny, odświeżający klisze dreszczowiec i przy okazji subtelne studium zauroczenia. "Cień" to kolejny po "Zjawie" przykład na to, że nie liczy się złożoność historii, a sposób jej przedstawienia.
Moja ocena:
8
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Cień (2015)
Sensacyjny masterclassNiech Was nie zmyli niepozorny polski tytuł ani fakt, że za kamerą stoi nieznana multipleksowej widowni... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
