Recenzja filmu

Doskonały Dawid (2021)

Przekleństwem debiutujących reżyserów jest mnogość pomysłów, z których nie potrafią lub nie chcą zrezygnować. Postrzegają swój pierwszy film jako wizytówkę, więc w pogoni za chęcią dobrego zaprezentowania się pokazują wszystko, co mają. Być może kryje się też za tym lęk, że drugiej szansy nie dostaną. Z taką właśnie sytuacją mamy do czynienia w przypadku "Doskonałego Dawida", pełnometrażowego debiutu fabularnego Argentyńczyka Felipe Gómeza Aparicio.

Tytułowy Dawid to nastolatek wychowywany przez samotną matkę. Nie jest jednak zwyczajnym przedstawicielem swojego pokolenia. Od razu rzuca się w oczy jego masywna sylwetka. Chłopak bowiem przed i po szkole trenuje kulturystykę. Jego dzień składa się z podnoszenia ciężarów i ścisłego reżimu dietetycznego. Wszystko podporządkowane jest budowaniu masy mięśniowej. Jeśli trzeba, wstanie nawet o trzeciej w nocy, by zjeść jajecznicę zrobioną z samych białek.

W tym procesie budowania umięśnionej sylwetki wielkim wsparciem dla Dawida jest jego matka. Choć "wsparcie" nie wydaje się odpowiednim słowem. Chwilami można odnieść wrażenie, że na perfekcyjnych bicepsach jej zależy bardziej niż synowi. Obsesyjnie maca jego ciało, mierzy obwód mięśni i niezwykle krytycznie podchodzi do skromnych jej zdaniem postępów w przyroście masy.

Ta niejednoznaczna relacja matki i syna przez długi czas zdaje się filarem całej opowieści. Jedną z pierwszych scen jest bowiem ta, w której kobieta obmacuje Dawida, by sprawdzić jego mięśnie. Jest w tej scenie coś niepokojącego i nieprzyzwoitego. Z jednej strony Dawid traktowany jest jak sztuka mięsa, której walory ocenia się bezdusznie krytycznym wzrokiem. Z drugiej strony ma w sobie niezwykle silny pierwiastek erotyczny. Czuć w tym seksualną niespełnioną potrzebę.

Ta dwoistość relacji matki i syna z czasem się nieco wyjaśni. Jednak zrodzi to tylko dalsze pytania i ciekawe wątki do rozmyślań. Można więc było spokojnie poprzestać na tym aspekcie i powstałby naprawdę interesujący film. Tym bardziej, że grająca matkę Umbra Colombo doskonale potrafiła wyczuć i pokazać skomplikowany węzeł emocji i pragnień, jaki skrywała jej postać w swej duszy. Reżyserowi było jednak za mało. Dlatego w filmie pojawia się temat problemów z odkrywaniem własnej seksualności, kiedy wszystko wokół podlega z jednej strony seksualizacji, a z drugiej strony jest dehumanizowane i uprzedmiotowiane. "Doskonały Dawid" jest też rozważaniami na temat kulturystyki i jej mroczną stroną w pogoni za większymi mięśniami za wszelką cenę. Aparicio znalazł nawet miejsce na zastanowienie się nad etycznymi granicami sztuki.

Ta mnogość tematów niestety ma swoje konsekwencje. Reżyser nie zawsze panuje nad wszystkimi elementami fabularnymi. Owszem, trafiają się świetne sekwencje. Szczególnie udanie wychodzi mu fetyszyzowanie ciała i konfrontowanie desperackiego pędu ku fizycznej perfekcji z kompleksami i głodem bycia podziwianym. Częściej jednak kończy się jedynie na zaznaczeniu problemu, bez jego rozwinięcia w satysfakcjonującą narrację. Aparicio chyba zdawał sobie z tego sprawę, bo ewidentnie pod koniec próbuje wszystko ogarnąć korzystając z formy artystycznej wieloznaczności. Nie jest to jednak finał, który wielu usatysfakcjonuje.

"Doskonały Dawid" jest jednak niezłą wizytówką reżysera. Aparicio jawi się tu jako osoba mająca ciekawe pomysły, zmysł obserwacyjny i umiejętność pracy z obrazami. Musi teraz poćwiczyć dyscyplinę w planowaniu i egzekucji opowieści, by nie tracić wątków czy nadmiernie rozbudowywać fabułę. Jest szansa, że kolejne jego dzieło będzie już w pełni udane.