Recenzja filmu

Indiana Jones i Królestwo Kryształowej Czaszki (2008)

Steven Spielberg i George Lucas to dwa wielkie nazwiska w historii światowego kina i – równocześnie – autorzy znakomitej, obrośniętej kultem trylogii przygód Indiany Jonesa nakręconej w latach osiemdziesiątych. Teraz obaj panowie, wzmocnieni odtwórcą głównej roli – Harrisonem Fordem, powracają. „Królestwo Kryształowej Czaszki” wzbudzało ogromne kontrowersje już na długo przed premierą. Czy mimo tego film spełnił pokładane w nim nadzieje? Moim zdaniem tak, choć chyba nie do końca. Największym mankamentem recenzowanego obrazu jest fabuła. Na początku „Królestwa Kryształowej Czaszki” dowiadujemy się, że głównym wrogiem Henry Waltona Jonesa Juniora nie są już naziści, a komuniści, co zresztą ma swoje uzasadnienie w tym, że akcja filmu rozgrywa się w 1957 roku, a nie – jak to było w trzech poprzednich częściach - 20 lat wcześniej. O ile „czerwonych” wielbiciele starych przygód Indiany Jonesa jakoś przeboleją, o tyle kolejne wpadki fabularne prawdopodobnie przyprawią ich o palpitacje serca. Pomińmy już to, iż główny bohater szuka tym razem legendarnej, dającej nadzwyczajną moc kryształowej czaszki, która została skradziona przez hiszpańskich konkwistadorów w czasie Wielkich Odkryć Geograficznych z mitycznego El Dorado. Złego wrażenia nie robią też nieoczekiwane i nagłe, „rodzinne” zwroty akcji. W porównaniu z „Luke, jestem twoim ojcem” z szóstej części „Gwiezdnych Wojen” („Powrót Jedi”) są one tylko nieco mniej spektakularne. Prawdziwą kaszaną jest jednak wplątanie w całą nić fabularną… kosmitów. Otóż istnieje pewna teoria, mówiąca, iż wpływ na rozwój jednych z pierwszych cywilizacji w historii ludzkości (tj. Majów i Egipcjan) miały istoty pozaziemskie. George Lucas postanowił to wykorzystać, dodając do tego owiane tajemnicą rysunki z płaskowyżu Nazca. Nie dość, że zupełnie – według mnie – zepsuł tym sposobem niepowtarzalny klimat wytworzony przez poprzednie przygody Indiana Jonesa, to jeszcze fatalnym i przekombinowanym zakończeniem skaszanił również ciekawą teorię. Na całe szczęście, warstwa fabularna to niemal jedyny minus recenzowanego filmu, (takie sobie wrażenie robią jeszcze efekty komputerowe, wykorzystane do ukazania kosmitów). Podobać może się przede wszystkim osoba Harrisona Forda – według mnie żaden inny aktor nie potrafiłby w tak charakterystyczny i wyrazisty sposób zagrać Henry Jonesa Juniora. Warto dodać, że również reszta obsady spisała się znakomicie. Mówię tu chociażby o Shia LaBeoufie (jako Mutt Williams), który zasłynął przede wszystkim z głównej roli w „Transformers”. Oprócz tego na ekranie pojawiają się Ray Winstone (jako ‘Mac’ George McHale), John Hurt (Profesor Huxley), Karen Allen (Marion Ravenwood) oraz Cate Blanchett (Irina Spalko). Należy dodać, że zepsuty przez „dziwny” scenariusz klimat filmu, został nieco podbudowany przez specyficzną oprawę dźwiękową, genialne dialogi oraz pierwszorzędny humor sytuacyjny. „Indiana Jones i Królestwo Kryształowej Czaszki” to film, który moim zdaniem trudno jednoznacznie ocenić. Z jednej strony zażenowało mnie wplątanie w nieźle zapowiadającą się historię istot pozaziemskich, zaś z drugiej z kina wyszedłem mimo wszystko zadowolony. Obraz Stevena Spielberga miał przede wszystkim za zadanie „rozerwać” widza i to mu się jak najbardziej udało. Najwięksi wielbiciele przygód archeologa granego przez Harrisona Forda pewnie będą trochę niezadowoleni, a wręcz rozczarowani, ale reszta powinna się bawić znakomicie.