Recenzja filmu

Jedna ręka nie klaszcze (2003)

Wszyscy, którzy spodziewali się po Davidzie Ondricku powtórki z "Samotnych", będą zapewne zaskoczeni i rozczarowani. "Jedna ręka nie klaszcze" to wprawdzie film pełen postaci równie dziwacznych, sportretowanych jednakże w dużo ciemniejszych barwach. Owszem, jest tu surrealistyczny dowcip, ale bliższy ponurym żartom Rolanda Topora niż poczuciu humoru zazwyczaj kojarzonemu z komediami kręconymi nad Wełtawą. Różnice między oboma filmami łatwo zauważyć zestawiając ze sobą postacie, jakie gra w nich znakomity aktor Ivan Trojan. W "Samotnych" wcielił się w Ondreja, ojca rodziny ulegającego chorobliwej fascynacji sporo młodszą od siebie dziewczyną. Ondrej był irytujący, nieodpowiedzialny, zapewne szalony, ale w sumie pocieszny. W "Jedna ręka..." bohater grany przez Trojana budzi zarówno uśmiech politowania, jak i autentyczny strach. To prawdziwy wariat opętany rządzą władzy - tyleż groteskowy, co niebezpieczny. Prowadzona przez niego wegetariańska restauracja, w której podziemiach przygotowywane są potrawy ze zwierząt objętych ochroną, pasowałaby do którejś z makabresek twórcy literackiego pierwowzoru "Lokatora". O ile humor "Samotnych" ujmował lekkością i brakiem ograniczeń, to ponure żarty w kolejnym filmie Ondricka wydają się ciut przyciężkie, niekiedy wręcz pozbawione smaku. O ile przeplatające się wątki w "Samotnych" składały się na barwną panoramę życia praskich dwudziestokilkulatków, to korowód ponurych dziwaków z "Jedna ręka..." zdaje się zmierzać donikąd. Tę samą sympatię budzi jedynie twarz Jiriego Machacka, wiecznie upalonego Jakuba z poprzedniego filmu Ondricka, który tu staje się łatwowiernym Standą dającym się wrobić w przemyt orłów ze Słowacji.