Recenzja filmu

Król Lew (2019)

Lew jest królem zwierząt, tak jak szczupak jest królem rzek, a Disney (czy się komuś podoba czy nie) jest królem marek. Obecnie Myszka Miki ma w swoich odzianych w białe rękawiczki dłoniach najpopularniejsze marki. Od Gwiezdnych Wojen i MCU, przez zasoby Foxa, na własnych animacjach oczywiście kończąc. Czarujących od samego początku, na których większość z nas się wychowywała. Zdarzają się niewypały, ale generalnie dorobek amerykańskiego giganta składa się z ponadczasowych historii, które mimo kierowania do młodszej widowni, mogą być atrakcyjne nawet dla tej starszej. Kryje się w tym jakaś magia, zupełnie jak z baśniami, będącymi często bazą dla tworzonych przez Disney’a dzieł. Zabawne jest jednak to, że jeden z ich największych sukcesów nie bazuje na żadnych księżniczkach itp. W 1994 roku postawili na dziką Afrykę, w której nie było miejsca na ludzi. Zamiast tego tchnęli życie w zwierzęta. Nie przedłużając: "Król Lew".


Jeśli miałbym wybrać najbardziej darzony sentymentem przeze mnie film animowany Disney’a, to właśnie bez zastanowienia wskazałbym luźno oparte na motywach z "Hamleta" perypetie lwa Simby. Myślę, że nie jestem w tym osamotniony, nie trzeba "Króla Lwa" nikomu przedstawiać. Skąd jednak mój wywód o filmie sprzed dwudziestu pięciu lat? Jak zapewne wszyscy wiedzą, Myszka Miki ostatnio upodobała sobie robienie aktorskich remake’ów swoich animowanych hitów. Osobiście sam pomysł mi nie przeszkadza, o ile idzie za tym rozwinięcie pomysłów, jakaś reinterpretacja. Doceniam inne spojrzenie na postać Diaboliny w "Czarownicy" i przerobienie tej klasycznej historii. Takie coś ma sens, choć wiele osób ostro reaguje na grzebanie przy czymś darzonym przez nich sentymentami. Z drugiej jednak strony jaki jest sens przekładać jeden do jeden filmy, które właściwie się jakoś strasznie nie zestarzały. Animacja rysunkowa ma to do siebie, że godnie znosi upływ czasu, zwłaszcza ta dopracowana. Nie ma sensu robić jeszcze raz tego samego. Disney jednak się tym nie przejmuje, znajdując prostą formułę na zarabianie, żerując na sentymencie i przywiązaniu. Prędzej czy później musiało paść na "Króla Lwa".


Film właściwie najsłabiej nadający się do "aktorskich" (jeśli można tak powiedzieć?) wersji ze wszystkich. Korzystał on bowiem w pełni z tego, że był o animowanych rysunkowo zwierzętach. Był od początku do końca tak pomyślany. Najnowszy "Król Lew" stawia na realistyczne modele zwierząt i tu tkwi zarówno największa zaleta tej wersji, jak i jej poważny problem. Mieszkańcy sawanny prezentują się niesamowicie, oferując niezwykły stopień odwzorowania prawdziwych stworzeń. Do tego stopnia, że czasem ktoś mógłby pomyśleć, że ogląda właśnie film przyrodniczy. Korzysta z tego początkowa scena, gdzie zwierzęta zmierzają do Lwiej Skały. Autentycznie miałem wtedy ciarki, tak to świetnie współgrało, aż nachodzi mnie myśl, jak ciekawie wyglądałby ten film bez słów, operując tylko muzyką i obrazem. W pewnym momencie zwierzęta się jednak odzywają i... czar trochę pryska. Są realistyczne, a co za tym idzie, nie mogą sobie pozwolić na taką mimikę jak w animowanym pierwowzorze, ich ruchom brakuje ekspresji. Przez to tracą na emocjach, które były jednym z ważniejszych atutów klasycznej animacji. Z piosenek z niezwykle dynamiczną choreografią zostały przechadzające zwierzęta, które kłapią paszczami lub dziobami (biedny Zazu, chyba najbardziej na tym wszystkim traci). Timon i Pumba z dynamicznego duetu ze zwariowanymi scenami stali się snującymi po planie owadożercami, którzy rzucają co jakiś czas zabawne teksty. Ograniczono przebiegłe uśmiechy Skazy (choć tu różnica może być odbierana nawet na plus, więcej w tej postaci teraz subtelności), szamanizm Rafikiego, głupie miny hien, itp. Chyba tylko Mufasa dobrze zniósł przemianę na realistyczny wygląd, nadal bił od niego ten sam majestat i rozwaga. Ewentualnie jeszcze lwiątka, które w tej wersji ewidentnie celują w bycie uroczymi.


Wracając do Skazy, w nim oraz w relacjach z innymi jest najwięcej zmian, które jednak wypadają mimo wszystko ciekawie. Nie jest już tak przerysowany, w pewnym sensie łatwiej go zrozumieć. Zmieniły się jego kontakty z hienami, zwłaszcza na początku filmu, gdzie trudno ich relację nazwać przyjacielską, dzięki czemu finał wypada bardziej wiarygodnie. Hieny generalnie traktowane są bardziej serio, zyskując odrobinę ludzkiego (jeśli można tak powiedzieć o zwierzętach) pierwiastku, na czym zyskała Shenzi, awansując do roli przywódczyni ich stada, zgodnie naturalnym porządkiem u tych zwierząt. Postarano się też rozbudować relację Skazy z lwicami, zwłaszcza z Sarabi (matką Simby), która w tej wersji ma więcej czasu antenowego. Wprost jest sugerowane, że jego konflikt z Mufasą nie był tylko walką o władzę…

Co w takim wypadku jeszcze zmienili? Na dobrą sprawę niewiele. Właściwie historia została taka sama, ale jednak film jest zauważalnie dłuższy. Niestety nie wiąże się to z jakąś nową zawartością, ciekawym spojrzeniem. Zamiast tego sceny są bardziej… rozwleczone, bo właściwie trudno to inaczej nazwać. Bohaterowie dłużej chodzą, więcej zwierząt mijają, kępek sierści ma dłuższą trasę do pokonania. Tyle. Jeśli Disney tak dalej będzie robił nowsze wersje klasyków, to chyba sobie odpuszczę ich oglądanie. Jaki jest sens starać się być jak pierwowzór, ale bez jakiegoś większego pomysłu na to?


Polski dubbing wypada przyjemnie, widać włożone pracę. Powrócił Wiktor Zborowski w roli Mufasy, jak zwykle świetny, zdecydowanie zasługiwał na zachowanie roli. Reszta obsady jest nowa, ale sprawdza się, potwierdzając dobrą renomę polskiej szkoły dubbingu do animacji, choć brakuje mi Krzysztofa Tyńca w roli Timona…

Może to wszystko przesada z mojej strony, ale gdzieś tam "Król Lew" stracił z tego, co czyniło go niezwykłym. Nie zrozumcie mnie źle, to nadal dobra historia, w końcu to nadal w pewnym sensie ten sam film, ale nowa wersja robi właściwie prawie wszystko gorzej. Nadal jednak miło się na nią patrzy, mimo że skupiłem się raczej na negatywnych cechach (choć Disney postarał się, żeby za bardzo nic nowego się nie pojawiło w świętym dla wielu klasyku). Obejrzeć raz, pozachwycać się realizmem zwierząt, a później wrócić do oryginału. Pozostaje czekać na obiecującą "Mulan".