Recenzja gry PS4

The Last of Us Part II (2020)

27 godzin zajęło mi ogranie najnowszej produkcji od Naughty Dog. Pamiętam jeszcze jak dopiero ogłoszono, że druga część sławetnego "The Last of Us" powstanie. Od samego początku czekałem na premierę z wypiekami na twarzy. Każde przesunięcie tytułu bolało niezmiernie, a gra stała się dla mnie najbardziej oczekiwanym produktem, jaki zawita w najbliższych latach na PS4. Po drodze wpadło także oczywiście wspaniałe "Red Dead Redemption 2" czy nie gorsze "Death Stranding", ale z tyłu głowy ciągle wyczekiwałem kontynuacji przygód Joela i Ellie. Chciałem wrócić do świata zarażonych, by przekonać się, czy nadal tam tak straszno. Jednak miałem obawy, że gra nie dorówna swemu poprzednikowi. Czułem, że nie może powstać coś lepszego niż oryginalne "The Last of Us", które należy do moich ulubionych gier wszech czasów. Wtedy przyszły te gloryfikujące grę recenzje i oceny 10/10 od prawie że każdego recenzenta. A jak ostatecznie tytuł się sprawdził w mojej opinii?

Grę rozpoczynamy w Jackson, gdzie społeczność rozrosła się już do naprawdę sporej liczby mieszkańców. Główni bohaterowie mogą teraz chwilę odsapnąć. Wiadomo, że zarażeni nadal przemierzają pobliskie tereny, więc należy sprawować patrole i pilnować miasta. Jednak oprócz tego można by powiedzieć, że znowu zaistniała szansa by żyć w szczęściu oraz bezpieczeństwie. Wszystko zmienia się kiedy w okolicy pojawia się ugrupowanie Wilków, które ma do załatwienia jakieś porachunki z Joelem. Wtedy to następuję pewien zwrot akcji, który znowu na nowo wywraca życie Ellie do góry nogami i zmusza ją, by ruszyła w kolejną niebezpieczną podróż.

Naughty Dog poszło w niezwykle trudną, ale także ambitną stronę. Wiedzieli, że stąpają po cienkim lodzie, jednak najwidoczniej nie bali się krytyki niezadowolonych fanów. Neil Druckmann zdecydował przedstawić nam coś nieoczywistego, serwując grę próbującą zbudować coś nowego, a jednocześnie odcinającą kupony. I tak mamy bardzo podobny system sterowania, znowu masę znajdźków, dużo skradania oraz wiele strzelania. Czasem wręcz gra przechodzi w lekką monotonię, kiedy to najpierw eksplorujemy, dalej atakują zarażeni, znowu eksploracja, cutscenka i kolejna strzelanina. Jednak mimo to czuje się tu mistrzostwo realizacyjne, które odnajdziemy w fantastycznych scenach akcji, pięknej grafice czy świetnie wygenerowanych postaciach.

Fabularnie jest gorzej. Osobiście żaden zwrot akcji nie był dla mnie jakoś mocno niespodziewany, a sama historia wydaje się aż zbyt prosta jak na standardy Naughty Dog. Do tego tempo akcji jest bardzo nierówne. Dostajemy wiele scen wypełnionych niezwykłą dynamiką, ale jednocześnie zdarza się masa dłużyzn, które przechodzimy na siłę. Historia ma też często problemy z narracją. W moim odczuciu zbyt często zmieniamy głównego bohatera, przez co trudno potem się z tymi postaciami mocniej utożsamiać i przeżywać tę podróż równie emocjonalnie co oni. Bo kiedy zbierzemy już jakiś bagaż emocjonalny z daną postacią, nagle twórcy zmieniają głównego bohatera. I właśnie może też przez ten zabieg same zakończenie nie wywarło na mnie tak mocnego wrażenia. Rozumiem jednak takie posunięcie twórców, którzy najprawdopodobniej chcieli podkreślić, że w tym świecie nie istnieje jedna dobra strona. Ludzie z Jackson nie różnią się tak naprawdę niczym od Świetlików, Wilków czy Blizn. Wśród wszystkich tych grup znajdziemy osoby zarówno pozytywne, jak i negatywne.

Kolejnym moim zarzutem jest lokalizacyjne ograniczenie graczy. W części pierwszej Ellie podróżowała z Joelem przez całe Stany, nie zagrzewając nigdzie miejsca na dłużej. Tutaj większość gry spędzicie w Seattle. I jest to dla mnie bardzo negatywna decyzja twórców, gdyż po jakimś czasie stało się to dla mnie męczące. Ciągła eksploracja jednego miasta, które w pewnym momencie znałem już na pamięć. Tę rutynę mamy sobie przerywać poprzez wspomnienia z przeszłości, które wypadają za to kapitalnie w mojej ocenie. Jednak częstsze skakanie w czasie, jakie występuje tu bardzo często, mocno udziela się poziomowi narracji. Zdarza się, że twórcy zostawiają nas w niepokojącym momencie i kiedy chcemy koniecznie wiedzieć, co będzie dalej, nagle zostajemy przeniesieni do wydarzeń sprzed paru dni, które będziemy ogrywać kolejne parę godzin.

Tak naprawdę pokochałem w tej grze najbardziej te elementy, które były mocno związane z "jedynką". Joel, gra na gitarze, flashbacki z małą Ellie czy walka z purchlakiem. Zabrakło niestety ukochanego motywu muzycznego z poprzednika, ale ścieżka dźwiękowa wykonana przez Gustavo Santaolallę i tak pięknie wybrzmiewa. A więc dostajemy także momenty sentymentalne, bez których ta gra byłaby dużo uboższa, a tacy fani oryginału jak ja czuliby się pewnie niespełnieni. Na szczęście takie sceny się pojawiły i choćby dla zwiedzenia opuszczonego muzeum jako młoda Ellie z ukochanym Joelem warto było zakupić tę grę.

Dodam coś jeszcze o naprawdę ciekawej relacji łączącej Ellie z Diną. Zdecydowanie jest to jeden z najlepszych elementów tej gry. A scena, w której razem paliły skręta, oceniając swój wcześniejszy pocałunek zostanie w mojej głowie najpewniej na dobre parę miesięcy. Druckmann napisał historię pięknej miłości między dwiema młodymi wartościowymi kobietami. To się ceni.

A zakończenie pozostawia pewną pustkę w sercu. Gdyż nie wszystko tu kończy się tak, jakbym to sobie wcześniej wyobrażał. Niektóre rozwiązania fabularne pokochałem, drugie wydały mi się irracjonalne. Coś podobnego czułem trochę po zakończeniu ostatniego sezonu "Gry o tron". Może to nie jest dokładnie to, czego chciałbym od tego świata. Jednak to nie mnie o tym decydować. A trzeba też przyznać, że ogranie tego tytułu łączy się z nie byle jakim doświadczeniem, które będzie wybrzmiewać w jednych z nas mocniej, a w drugich słabiej. Mimo to warto było położyć palce na strunach gitary raz jeszcze i oddać się historii, którą dla nas tu przygotowano. Bo obojętnie czy to wszystko spodoba się nam lepiej czy gorzej, w momencie pojawienia się napisów końcowych każdy gracz przyznać powinien, że "The Last of Us Part II" zwykłą grą nie jest.